Er was een hele tijd (ondertussen wel al vele geleden) dat ik voelde aan heel mijn lichaam dat ik verkeerd bezig was. Stress, slapeloze nachten en het gevoel voortdurend de strijd te moeten aangaan met (mijn) kinderen zorgde ervoor dat ik op was. Ik lees veel en door een tip van een vriendin kwam ik in aanraking met het boek: “Lastige kinderen? heb jij even geluk”. Het boek gaf me een aantal inzichten over ‘omgaan met lastig gedrag’ waardoor ik situaties helemaal anders aanpak nu. Of toch probeer om te denken want het lukt niet altijd om rustig te blijven.
Omgaan met lastig gedrag
Omgaan met lastig gedrag is niet makkelijk maar door het lezen van dit boek ben ik er wel anders naar gaan kijken. Trouwens… lastig gedrag is misschien helemaal niet zo lastig maar ervaren wij gewoon zo. Niet dat ik nu perfect weet wat ik moet doen in alle situaties maar het geeft je bepaalde nieuwe inzichten. Je wordt er ook vrij creatief van. Ik vind opvoeden trial and error. Er bestaat geen juist en fout (nou ja… you know…), iedereen probeert te doen wat in zijn ogen het juiste is. In iemand anders zijn beleving kan dat helemaal fout zijn. Ik heb het ook moeilijk om mij soms te verplaatsen in anderen en dan denk ik bij mezelf: wat doen die nu? Dat zullen ze omgekeerd dan ook wel van mij denken.
Wanneer mijn kinderen bijvoorbeeld helemaal in hun eigen wereld keren als ze boos zijn en slaan naar mij zie ik anderen met indringende ogen kijken. Een tijd geleden zou ik me dan verplicht gevoeld hebben ze te straffen en streng aan te spreken. Ik doe het nu anders. Op mijn manier. Ik denk om en ik wéét dat ze op dat moment iets doen dat niet mag en dat leg ik ze ook uit. Maar ze mogen wél boos zijn. Ik ga niet omdat anderen naar mij kijken plots dingen doen die ik anders ook niet zou doen. Ik blijf gewoon proberen, uittesten en we zien wel. Ik heb enkele waarden en normen die ik wil hanteren en zolang mijn kinderen gelukkig, beleefd en vriendelijk zijn zit het wel snor. Vooral dat eerste is heel belangrijk…
Stop met opvoeden…
…staat er in het groot in het boek en op de achterkant van de flap. Huh what? Dat dacht ik toen ik het boek voor de eerste keer in mijn handen kreeg. Maar ik begon eraan en het heeft mijn visie toch wel wat bijgeschaafd. Eigenlijk zou ik het boek nog eens een keer grondig moeten lezen en wat aantekeningen maken. Zaken die ik wil onthouden, gebruiken en bestuderen. It makes sense eens je verder leest dan die ene zin. Want je hebt de neiging om meteen al te repliceren: Wat? Stoppen met opvoeden? Blablabla… Eigenlijk bedoelt de auteur het volgende…
Verzorgen versus opvoeden
Hetgeen me misschien het meest is bijgebleven is het verschil dat de auteur aangaf tussen ‘zorgen voor’ en opvoeden. Alles wat niet meteen gevaarlijk is, noodzakelijk of nodig voor de verzorging valt onder de noemer ‘opvoeden’, wat wil zeggen: leren voor later. Daar heeft het kind niets aan op dit ogenblikkelijke moment en is het niet waard om over te discuteren indien er zich een probleem voordoet. Het klinkt nu een beetje raar en dat was ook mijn eerste gedachte toen ik dit begon te lezen, maar hoe verder in het boek, hoe logischer dat leek. Ik bedacht me zelf dat ik vaak diezelfde vraag al reeds stel, maar dan in de klas. ‘Is dit echt erg? Waarom zou ik DIT verbieden?’ Waarom zou een kind niet naar de wc mogen tijdens de lesuren, waarom zou een kind niet mogen drinken (water) wanneer het wil, waarom mag een kind niet wiebelen op zijn stoel? Kinderen willen ook zien hoe écht jij bent, niet wat jij graag zou hebben dat ze doen. Kwetst het jou dan raakt het hen ook op die manier. De kinderen van mijn klas zullen Nathalie zien. Niet juffrouw Nathalie die een toneeltje opvoert. Ze zien het als ik boos ben, bang ben, verdrietig ben. Mijn kinderen ook. Dat verwoord ik ook. Door het goede voorbeeld te geven breng je meer teweeg dan alles te gaan verbieden of veranderen. Een klein voorbeeldje…
Lex en Vince wilden hun zonnehoedje niet opzetten in Tenerife. Normaal zou ik nooit strijden voor het opzetten van een hoedje, aandoen van iets… Maar omdat het op dat moment voor hun veiligheid was (ze waren immers al een beetje verbrand door die hevige zon) ben ik voet bij stuk blijven houden. Ik heb hen gezegd dat dit voor hun veiligheid was en dat ze anders niet konden zwemmen. Het was kiezen… Maar toen Lex een tijdje later zijn pasta vlindertjes met zijn handjes wou eten, heb ik daar geen punt van gemaakt. Hij kan met zijn vork eten, maar wou graag die vlindertjes met zijn hand nemen. Niet in gevaar? Geen “last” voor anderen? Laten gaan…
Vince wou niet gaan plassen voor naar bed te gaan. Toch was het al even geleden. Ik zei hem: laten we om ter hardst doen, ik ga boven naar de wc en jij beneden. Ik vertrok al en riep nog na dat ik er zeker van was dat ik dat kon. Hij ook…
Ik betrek mijn kinderen vaak bij lastige situaties. Dan vraag ik: hoe zouden we dit kunnen oplossen? Vaak komen ze dan zelf met oplossingen af waar ze zich achter kunnen zetten. Bijvoorbeeld: er is 1 grote doos met kleurtjes en ze willen beiden kleuren. Hoe zouden we dit kunnen oplossen?
Als je een probleem hebt en je vindt ook nog eens dat jij het per se nu moet oplossen, heb je dus twee problemen. – website omdenken
Lastig gedrag proberen te begrijpen
Wat ook kan helpen is lastig gedrag proberen om te denken. Stel je de vraag van waar dat lastig gedrag komt. Neen, beter… begin bij de vraag te stellen: is dit lastig gedrag of ervaar ik dit als lastig gedrag? Heb je het feit waargenomen dan ga je proberen er een mogelijkheid van te maken…
lees ook: Hoe we het (slaap)gedrag van Vince aanpakten met een opvoedingscoach
Lees andere verhalen
Ik weet dat je nu gaat zeggen: ja maar, komaan, je moet een kind niet laten doen. I know, ik ben ook geneigd dit vaak te zeggen. Maar wat ik je aanraadt is op de website van Omdenken enkele getuigenissen en verhalen te lezen en je zo inzicht te laten geven over omgaan met lastig gedrag. Zo ga je vaak zien dat dat lastige gedrag helemaal niet lastig is maar dat JIJ het als lastig ervaart. Of hoe je toch wel echt lastig gedrag kunt keren door er anders mee om te gaan of op te reageren. Hoe kan je van het probleem een mogelijkheid maken, is een denkwijze dat ook in het boek voorkomt … ook scholen en bedrijven hebben hier iets aan. Kijk maar eens naar onderstaand filmpje. Waarom proberen wij vaak zo krampachtig allerlei dingen te verbieden om dan vervolgens zelf te zeggen dat kinderen kinderen moeten kunnen zijn…
Veel minder stress
Het omdenken heeft alvast voor mij gezorgd dat ik veel minder stress ervaar en dat het omgaan met “lastig gedrag” makkelijker gaat. Vaak zijn de crisismomenten korter en kan ik me beter inleven in anderen. Ik heb geen cursus betaald, ik ben ook niet gesponsord om dit te schrijven. Ik heb enkel het boek gelezen dankij de tip van een vriendin. Ik denk dat dit vele mensen kan helpen en heb me wat verdiept in verhalen en getuigenissen van anderen. Probeer het ook zou ik zeggen.
[bol_product_links block_id=”bol_5d07530761098_selected-products” products=”1001004007494099,9200000057065468,9200000005563642,9200000095300827″ name=”omdenken boeken” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”600″ cols=”2″ show_bol_logo=”0″ show_price=”0″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”0″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
XOXO Nathalie
23 Comments
nathalie
16 juli 2019 at 06:49Het is inderdaad niet eenvoudig.
Als job werk ik met mensen met een beperking, een hele dag doe ik niet anders. Een hele hoop goocheltrucs om bloed te kunnen nemen, een mopje als ze zich bezeerd hebben.. en dan kom ik thuis, en 8/10 lukt dit niet bij mijn dochter.. na elke situatie bedenk ik mezelf dan wel ” hoe kan dit?”..
Manon Toemen
16 juli 2019 at 07:35Mij lukt het helaas nog niet zo goed als ik zou willen, vooral op zoek naar de trucjes en tips dus zou graag mee doen voor het boek! De show was in ieder geval al super.
kim matthijs
18 juli 2019 at 23:59Zo herkenbaar … zorgen voor kinderen kan echt wel een hele opgave zijn. Ik heb een zoon van 7 met ASS en ADHD . Laten we zeggen dat Het regelmatig pittige momenten geeft. Maar ik heb geleerd dat je kind zijn gedrag als een spiegel is, ben jij gefrustreerd omdat zoonlief nog altijd niet luistert? Dan zal hij die frustratie net nog meer gaan trufferen door extra vervelend te doen. Als je binnenin rustig wordt en op een kalme toon praat, zie je vlug het verschil in je persoonlijk spiegeltje. Ook heb ik geleerd om te blijven lachen… gezichtsmimiek is heel belangrijk ook als je boos bent of uitgeput, zeg de boodschap met een glimlach op je gezicht. Ik let er nu zelf op en het werkt. Ik heb nog een lange weg te gaan maar pik overal wel wat tips op en leer veel door trial and error. Nog extra tips zouden welkom zijn dus ik hoop stiekem wel op een goede kans om te winnen.
Carmen
16 juli 2019 at 08:39Hier is elke dag een leerschool, Met vallen en opstaan. Ik kan zeker nog trucjes gebruiken. Als mijn kids beginnen te zeuren/huilen begin ik dat vaak ook te doen en dan schieten we samen in de lach.
Sarah
16 juli 2019 at 08:46Moeilijk om steeds kalm te blijven en dan voel ik me achteraf heel schuldig hoe de situatie gelopen is en neem ik mezelf steeds voor om het de volgende keer beter te doen. En de volgende keer lukt het dan weer niet… En dan voel ik me weer schuldig…
Ik maak heel graag kans op dit boek en als ik hem niet zou winnen, dan ga ik hem zeker aanschaffen 🙂
Liesbeth
16 juli 2019 at 09:13Wauw Nathalie.
Hier word ik even stil van. Nadat ze vorig jaar in de kleuterklas voorstelde om Warre op een lijst te zetten van het cos voor te kijken naar de diagnose adhd ben ik gaan proberen om zijn gedrag te “verbeteren”. Maar nu ik dit lees… Ben ik er even stil van geworden. Ik denk dat dit boek voor mij een hele nieuwe wereld kan openen en kan leren om om te gaan met de moeilijkere kantjes van zijn gedrag.
Mama rustiger is zeker weten ook een rustiger en gelukkiger kind.
Mat andere woorden JIJ hebt me net laten (leren) omdenken met je blog. Ik hoop zeker het boek te winnen maar ben nu al blij met dit nieuwe inzicht.
Groetjes
Stefanie
16 juli 2019 at 09:35Ik laat hen focussen op iets anders dat te bewonderen is, waardoor ze het voorgaande ‘negatieve’ vergeten. Zo kan je telkens de focus leggen op het positieve en het onaangename ‘negeren’.
Kelly
16 juli 2019 at 11:00Ik herken het begin van je bericht zo hard. Ook ik zit er al een tijdje fysiek en mentaal door. Moe ben ik. Ik dacht dat het aan het werk lag (wat gedeeltelijk zo was), dus ben ik van werk veranderd. Maar nu zit ik vooral thuis met dat gevoel. We hebben twee enorm drukke kinderen met elk hun eigenaardigheden die bovendien ook nog eens heel vroeg wakker zijn. Onze oudste eist elke minuut aandacht en soms op een ‘lastige’ manier. Ik heb het gevoel dat ik niets anders kan doen dan bij hen zitten maar dan lijkt het ook alsof ik steeds maar de straffende, ‘boze’ moeder moet zijn. Ik vind mezelf absoluut niet meer leuk en wil zo niet zijn, maar het is ook altijd weer iets. Misschien ligt dat grotendeels aan mij, ja. Ik heb al geprobeerd het anders aan te pakken, maar tot nu toe is niets blijven hangen. Misschien is dit boek wel de oplossing!
Soetkin
16 juli 2019 at 16:00Bij onze oudste zoon ging alles vanzelf. Boos kijken was genoeg om lastig gedrag te doen stoppen. De tweede zoon is helemaal anders en vraagt een volledig andere aanpak. Terwijl ik met mijn handen in het haar zit, is “omdenken” iets wat mijn man heel natuurlijk doet. Dagelijks kijk ik met veel bewondering naar hoe hij crisissen oplost door er gewoon “rond te fietsen” als het ware. Een boze huilbui uit pure koppigheid wordt omgetoverd in een lachbui; verplichte taakjes (tandenpoetsen, haren wassen) worden interessant gemaakt. Het is mij niet gegeven… wat tot conflicten leidt die er niet zouden moeten zijn en een falend gevoel als moeder. Alleen slaag ik er niet in. Misschien dat dit boek mij hierbij kan helpen?
Stef Nagels
16 juli 2019 at 19:40Ik denk dat dit het perfecte boek is voor mijn vriendinnetje! 🙂
Lieke van Veen
18 juli 2019 at 16:33Omdenken is niet mijn sterkste kant.
Ik maak graag kans op dit handige boekje.
Lieke van Veen
18 juli 2019 at 16:35Fijn om te horen dat het jou een stuk meer rust heeft gegeven.
Claudia Diependaal
19 juli 2019 at 17:54Ik probeer sowieso alles op ooghoogte te zeggen als ze moeten luisteren. En als ik echt boos word, vraag ik wat denk je zelf dat je nu fout doet, dat helpt veelal!
Trang
20 juli 2019 at 09:43Wat een eyeopener! Zou het boek graag willen lezen voor andere inzichten en wat je al zegt; het is wat JIJ op dat moment als lastig ervaart! Mijn zoontje wil zijn schoenen altijd verkeerd om aan, voorheen maakte ik er een “probleem” nu denk ik; doe maar jongen, je gaat zelf ervaren dat t niet lekker loopt. 🙂
Marian
22 juli 2019 at 15:41Ik ben wel benieuwd, want ik kan wel wat trucjes gebruiken. Ik ‘negeer’ best veel, even geen aandacht helpt hier prima. Al kan je natuurlijk niet alles negeren.
G.T.
23 juli 2019 at 08:28Het gewone indenken boek heb ik al, deze over kinderen zou ik ook wel willen winnen!
Ik probeer altijd na te denken of ik ‘nee’ zeg uit gewoonte of dat het ook echt een reden heeft. En als het een reden heeft, kan ik het dus ook uitleggen. Dat helpt vaak.
Marise
23 juli 2019 at 11:10Omdenken is fantatisch, ik loot graag mee
Kirsten Mamagisch
23 juli 2019 at 15:13Mijn advies zal altijd zijn: pick your battles. Je kunt soms beter een beetje meebewegen met je kids in plaats van altijd alleen maar de strakke regels te hanteren. Vraag en kijk naar wat zij willen (en nodig hebben) en pas daar je opvoeding op aan.
Kizzy Van Velthoven
24 juli 2019 at 06:38Keuzes geven en laten ervaren in plaats van dingen voor te kauwen. Mijn jongste zoon neemt niets zomaar aan en wil alles zelf ondervinden. Dan moet het zo maar.
Idd nadenken wat echt lastig gedrag is. Soms moeilijk, maar het betert met de jaren. Wij proberen vaak vanuit zijn standpunt te kijken, maar leggen hem ook het onze uit.
Katrien adams
24 juli 2019 at 10:20Lastig voor me dat de kinderen niet zo goed naar mij luisteren (meestal wel naar hun papa). Misschien dat dit boek me helpt begrijpen waarom en hoe ik het beter aanpak.
Ik ben net een week met de kinderen naar zee geweest, leuk maar toch zo vermoeiend als je alles altijd een aantal keer moet herhalen
Lynn Mahieu
24 juli 2019 at 14:42Ik probeer ook zo te denken maar af en toe is het nog moeilijk en zou dit boek wel van pas kunnen komen. Vooral het samen tot een oplossing komen en zelf eerst laten proberen voor we hulp bieden zijn hier al goed ingeburgerd. 😁
Nicole
20 april 2020 at 22:41Het klinkt eigenlijk héél logisch…
Ik heb veel geleerd van mijn eigen kind met Asperger… die wilde duidelijke taal en logica… was zó logisch…
Groetjes, Nicole
Evi
21 april 2020 at 10:50Ik had van dit boek nog niet gehoord, maar dankjewel voor de tip! Ga kijken of ik het op een e-reader kan aanschaffen want ik ben er zeker van dat het hier goed van pas gaat komen.