Onthaalmoedertraantjes…

Toen ik nog geen kids had nam ik me voor om nooit zo ‘flauw’ te doen als mijn kindje voor de eerste keer naar de onthaalmoeder zou gaan. Ik begreep al die emotionele moeders niet goed. Kom op zeg, dacht ik, je ziet je kind toch terug. Bovendien ben je even kindvrij en die mensen weten tenslotte toch waarmee ze bezig zijn!?

Tot vandaag… D-day… Onze zoon voor de eerste keer naar de onthaalmoeder. Een dagje om al eens te proberen. Kwam ook goed uit want ik heb een drukke voorbereidingsweek op school. Manlief was thuis. We gingen hem samen wegdoen en we pakten zijn spullen in. Dit alles ging gepaard met flink wat stress en gekibbel tegen elkaar. “Nee, dat moesten we meenemen! In een grote doos! Nee zo, nee niet waar…” Uiteindelijk met een curverbox vol pampers, doekjes, zalf , toiletzakje met spulletjes , reservekledij en een hele luiertas vol (ook voeding) vertrokken we. Zenuwen dat we hadden. het leek wel onze allereerste schooldag ofzo. Zoonlief was kalm. Niets aan de hand.

(We waren ook een beetje ongerust dat onze goede routine verbroken ging worden. Weg structuur!)

Als twee zenuwachtige tieners belden we aan bij de onthaalmoeder. Luchtig en vriendelijk deed ze open. “Kom erin!”. Overal spelende kinderen en muziek, mijn metekindje was er ook en er hing een leuke sfeer. Na wat uitleg, vraagjes langs onze kant en veel knuffels aan zoonlief besloten we door te gaan. Uiteindelijk na wat ronddraaien aan de box en toch nog eens lachen en zwaaien vertrokken we écht. We stapten in de auto en daar waren ze. De traanlanders… en niet alleen bij mij!!!! Ook manlief zat mee te janken. Stel je dat nou voor. Daar zaten we met twee in de auto alsof er ik-weet-niet-wat gebeurd was. Het voelde alsof we tekort kwamen, faalden en onze zoon achterlieten…

In de namiddag gingen we hem met twee (met een bang hartje) terug ophalen. Daar lag hij, te spelen en lachen in de box. “Oh hey mama en papa” , leek hij te zeggen, “‘t was superleuk hier.”  We speurden naar tekenen van trauma’s maar vonden er geen. Hij was niet beschadigd en was vrolijk. Oké dan, gelukt!  Hij heeft even gehuild omdat hij moe was en het niet gewoon was om in een box te slapen , beneden met licht en kindjes rondom. Maar na wat wiegen met de box was dit probleem opgelost. Nadien was hij braaf en vrolijk. Leuk zo!

Dus, dit was voor mama en papa veel erger dan voor zoonlief denk ik. Nu begrijp ik wel al die flauwe ouders die snikkend van de onthaalmoeder komen…. Maar hey, onze eerste dag zijn we doorgekomen. Volgende week gaat mama flink zijn en niet meer wenen (en papa ook).

En jullie? Hoe vonden jullie de eerste onthaalmoederdag (of crèche) ?