Die sprong van 6 maanden had ik uit mijn geheugen gewist

Oh holy moly. Lex is 6 maanden. Je merkt gewoon dat hij grote vooruitgangen boekt. Maar wat is me dat. Plots slaapt hij slecht ‘s avonds terwijl dat nooit een probleem was. Oh jee, dat is waar, zou het die ontwikkelingssprong van 6 maanden zijn?

Ontwikkelingssprong van 6 maanden

Het komt stilletjes aan terug. Die herinneringen van de ontwikkelingssprong van 6 maanden. Een hevige blijkt. Was dit bij Vince ook zo? Ik geloof het wel…Plots is alles wat ‘goed’ was weg. Weg ritme. ‘s Avonds gekrijs en dat wel uren aan een stuk. Moedeloos word je ervan. Met tranen in de ogen en smekend op te knieën vraag ik om alstublieft te gaan slapen. Maar ja, moesten baby’s al zo kunnen luisteren dan zou het makkelijk zijn. Dit alles kan ik minder verdragen omdat we al 6 maanden chronisch slaapgebrek hebben. Humeurpijl op nul en de ruzies thuis lopen op.(die meestal beginnen door iets over de kinderen of na een huilbui of stresssituatie). Maar goed, het is een fase en we kunnen onze batterijtjes opladen in Ibiza.

Hoe merken we dat?

Nou, ten eerste omdat hij echt wel vrolijk is wanneer we met hem bezig zijn. Het is niet zo dat hij “ziek” is. Tandjes zien we voorlopig nog niet. Al lijkt het af en toe wél. Maar misschien zijn we er zo vaak naar op zoek (om maar een reden te vinden) dat je spoken ziet. Maar goed, het kan natuurlijk wel. Gaan we een stap uit zijn gezichtsveld dan begint hij te wenen. Komen we terug dan is het oké. Verlatingsangst?

Plots grijpt hij ook héél gericht naar spullen en begint er mee te spelen. Omdraaien gaat als vanzelf en hij doet pogingen om te kruipen. Maar het gaat nog lang niet hoor hahah. Hij is ook enorm enorm alert. Dat herinneren we ons wel van Vince. Hij was ook zo. Alles had hij gezien. Lex dus ook. Het zijn broertjes voor iets hé. Kortom: hij laat goed horen dat hij erbij hoort.

Vermoeidheid

We doen het met enkele luttele uurtjes slaap momenteel. Genoeg om te functioneren. Maar je merkt wel dat je geduld snel op is. Nu is het natuurlijk zomervakantie en zijn beiden kids 2 maanden thuis. Samen. En wij ook. Nee, ik zal het anders zeggen: ik ook. Ik benijd soms die “moederkes” die 24 op 24 met hun kinderen bezig zijn. Knap vind ik dat. Ik ben er ook heel veel mee bezig, maar ik hou ook wel van mijn eigen momentjes. Ik wil niet voortdurend moeten meespelen. Uiteraard knutsel ik graag, speel ik graag en organiseer ik leuke momentjes en spelvormen. Maar ik wil evengoed even gaan zitten in de zetel en kijken naar mijn kinderen. Hoe ze lekker gezellig spelen met de blokken. Vince kan jammer genoeg moeilijk alleen spelen en hangt als een blok aan je been. Heel de tijd. Behalve als er een ander kindje is hahaha. Laat die vriendjes dus maar komen spelen. Ik heb echt tonnen respect voor thuisblijfmoeders.

Wanneer dat die fase voorbij is ga ik jullie weten te zeggen. Volgens de Oei Ik Groei bijbel (ja sorry, dit boek is echt op maat van mijn kinderen) kan dit wel tot 4 weken duren (en als je geluk hebt maar 1 week). Maar goed, laat ons hopen dat het korter is dan 4 weken.

Herkennen jullie deze fase nog? 

XOXO Nathalie