Mijn onzekerheden als moeder en als persoon

Ook al ben ik al een keer moeder geworden, ik blijf onzeker en onrustig wanneer ik er alleen voorsta of als er iets niet gaat hoe het zou moeten gaan. De onzekerheden als moeder en als persoon domineren soms mijn leven, zeker na enkele weken slaaptekort.

 

Onzekerheden

Ik ben al heel mijn leven een onzeker persoon geweest. Altijd dacht ik dat ik niet goed genoeg mijn best deed, niet geliefd genoeg was, niet mooi genoeg en dat mensen over mij praatten. Het is zeer lastig om onzeker te zijn. Als je mij ontmoet zou je niet meteen denken dat ik zo ben, integendeel. In de loop der jaren heb ik een bepaald schild gevormd zodat ik nét wél zeker overkom. Enkel de mensen die mij goed kennen of die me beter leren kennen zullen zien dat dit niet zo is. Ik wil altijd goed doen, voor iedereen en alles. Het is moeilijk om dan te aanvaarden dat dit niet altijd mogelijk is. Niemand is perfect. Ook ik niet uiteraard. Niet iedereen zal je altijd leuk vinden. Dat is nog zoiets. Aanvaarden dat niet iedereen mij tof vindt is nog iets waar ik het soms moeilijk mee heb omdat ik steeds probeer lief te zijn voor iedereen.

Die onzekerheden hielpen me ook wel in bepaalde dingen toen ik nog heel jong was. Zo behaalde ik niet vaak minder dan 8 op 10, was heel goed in de dingen die ik deed en wou ik alles gewoon kunnen. Tot mijn 16 lukte me eigenlijk bijna alles dat ik deed. Nadien kreeg ik wel klappen. Onder andere na mijn eetstoornis. Maar goed, je leert er wel mee leven. Ik ontdekte ook nog niet zo lang dat het best wel moeilijk kan zijn dat ik hoogsensitief ben, wil je er dan toch een naam op kleven. Het voordeel is wel dat ik, als ik wel het gevoel heb dat iets goed gaat (zoals mijn job en blog), dat ik het 200% goed (wil) doe(n).

En dan word je moeder…

Ja dat ja… en dan word je moeder. De eerste keer vond ik het zo beangstigend. Ik heb echt enkele weken vaak gehuild. Niet enkel van onzekerheid maar ook omdat Vince veel huilde. Ik dacht dat dit de tweede keer allemaal wel beter zou meevallen. Maar het lijkt wel alsof ik nooit een lief leuk ventje van bijna 3 heb opgevoed. Ik voel me even onzeker als de eerste keer. Misschien zelfs nog onzekerder. Of heeft dit te maken met nog minder slaap? Hormonen die nog niet helemaal oké zijn? Lex die toch nog veel huilt… Maar om een lang verhaal kort te maken: ik vind het moederschap redelijk zwaar. Respect voor alle mama’s zou ik zeggen. Zeker ook voor de thuisblijfmoeders. Hoedje af.

Controle willen houden

Ik wil over alles controle en als alles goed gaat, dan is het prima. Maar wijkt er iets af van mijn idee of van de normale situatie dan word ik gek. Gek van onzekerheid. Zo ben ik gisteren met de twee kinderen gaan brunchen bij een vriendin. Toen het bijna tijd was om eten te geven aan Lex bleek dat ik zijn flesje vergeten was. Ik werd gek. Ik had alles netjes klaargezet om mee te nemen en omdat ik al aan het stressen was omdat ik met twee kinderen en echt een heleboel zakken moest vertrekken ben ik die gewoon vergeten. Gelukkig had ik mensen om mij heen die mij kalmeerden en die zo zeker overkwamen en mij rustig kregen dat ik zelf ook terug wat moed kreeg.

Je best doen

Ik doe mijn best. Ik weet ook wel dat mijn kinderen niets tekort komen maar het gevoel dat er iets zou gebeuren met hen of dat ik iets fout doe is écht een last. Waarschijnlijk ben ik niet alleen. Geen idee waarom ik deze blog aan het typen ben. Misschien wil ik wel eens horen van jullie of jullie ook met onzekerheden kampen?

 

Herkennen jullie dit gevoel of ben ik aan het ontzwangeren? 

XOXO Nathalie