Mijn trucjes om iets gedaan te krijgen van mijn kinderen

F* seg en excuse me voor mijn taalgebruik, maar wat zijn kinderen soms ongehoorzame wezens. Nog één keer hé, hoor ik mezelf maar al te vaak zeggen. En die ene keer wordt al snel 5 of 10 keer ofzo. Maar ik heb zo mijn trukendoos ondertussen en ik gebruik ze wanneer het nodig is. Ik geef les en soms vind ik lesgeven nog makkelijker dan mijn eigen kinderen de baas zijn. Maar we groeien allemaal en al zeker in het moederschap. De laatste tijd is het dus nodig om wat trucjes boven te halen …

Consequent zijn

Opvoeden is niet altijd makkelijk hoor. Consequent zijn is iets heel moeilijk, maar het MOET eigenlijk echt. Goh mensen, dit is zo ontzettend belangrijk. Ga je één keer de mist in dan kan je terug opnieuw beginnen: consequent zijn. Zeker met bepaalde kinderen. Vince is daar héél gevoelig aan. Hij pakt je op elk klein detail. Niet normaal. We moeten eigenlijk met hem enorm consequent zijn en eerlijk gezegd vind ik dat zelf niet zo makkelijk. Maar we merken wel dat hij beter luistert als we dat wél doen. Dan is hij ook veel rustiger, vrolijker en liever. Dus denk maar niet dat je je kind daarmee tekort doet.

lees ook: Toen verloor ik mijn geduld maar was ik wel héél consequent

Positiviteit

Niet gemakkelijk wanneer je al meer dan een jaar onvoldoende nachtrust hebt maar toch heel belangrijk: positiviteit. Niet te snel boos worden op iets maar even tot 100 tellen in jezelf, je lip kapot bijten of je haren net niet uittrekken. Maar vooral blijven lachen. Komaan, je kan het wel. En alles is DIKKE DUIM en WAAUW en WAT FLINK.

lees ook: opvoeden: over grenzen stellen en positief benaderen

Tellen

Oh ja, tellen. Heel dankbaar. Zeg altijd wel even tot hoeveel je telt. Maar mééstal lukt dit bij mij oh zo goed. Doet je kind niet wat je vraagt en ben je het beu om te mekkeren? Tel dan. “Ik tel tot 5 en dan kom je naar hier….” en dan tel je… en tegen dat het bijna vijf is zeg je…. vierrrrrrr eeeeeeen …ooooh pas op bijna….. vvvvvvvv….. (en op de IJF is hij er…) Werkt (bijna altijd).

Wedstrijdje

Oké oké, misschien niet zo goed voor de competitiegeest (of net wel goed) maar ook hier weer… luistert je kind niet? Moet hij zijn kleren uitdoen en heeft hij geen zin? Ben je al drie rondjes rond de tafel aan het lopen en ben je dat beu? Maak er dan een wedstrijdje van. Om ter eerste uitkleden. Of, als jij je niet wil uitkleden, verzin iets anders. “Wie gaat er winnen? Jij die je kleren uitdoet of ik die … de woonkamer stofzuig? ” (twee vliegen in 1 klap)

Afleiden

Alles geprobeerd maar een kind dat over de rooie gaat? Afleiden die handel. Gewoon héél overdreven “ooooh!!!” roepen en ergens wijzen. Je kind stopt onmiddellijk met krijsen en is zo nieuwsgierig dat hij wil weten wat er is. (Bereid je wel een beetje voor… wat ga je zeggen? Wat ga je hem wijsmaken?) Ik zeg meestal zoiets als: “Heb jij dat ook gehoord? Of heb jij dat ook gezien?” Afleiden is vaak nog de beste remedie tegen huilbuien en ik las ook nog ergens (in een opvoedboekje, hela,) dat het een goede methode is. Of ik neem een boekje, speelgoedje om af te leiden. Vaak helpt dit.

Stout gedrag negeren

Soms gewoon doen of je hoort het niet. Niet op alles ingaan. Soms…is…het….klaar. Let wel: negeer het gedrag, niet het kind. Indien ze natuurlijk fysiek iets verkeerd doen kan je dat niet negeren. Maar een huilbui kan ik al wel eens de rug toekeren wanneer ik merk dat het meer uitdagen is.

Gewoon even erin meegaan

Oké, nu spreek ik mezelf misschien tegen maar soms ga ik gewoon even mee in zijn tijdgerek. Nog een kusje? Awel ja, voila zie, nog een kusje. Ah nog iets wegnemen uit de kamer, allez goed vooruit. Sterretjes tellen op het alarm? 12 hé, je weet dat wel. Nog kusje gooien? Laatste kusje? Positief zijn mama, positief zijn. Hoort allemaal bij het opvoeden.

Wat ik probeer te vermijden

Wel, er zijn natuurlijk een aantal dingen waarmee je kan valsspelen maar ik vermijd deze dingen liever. Zo kan je omkopen: als je dit doen dan… Maar ik noem dat mijn joker. In penibele situaties zal ik dat misschien wel eens kunnen toepassen. Maar dit is zeker niet aan te raden mensen. Je maakt het je er gewoon moeilijker op. Wat ik ook probéér te vermijden is echt boos worden maar soms is dat onmogelijk. Ik merk wel dat ik meer gedaan kan krijgen op momenten dat ik zelf positiever ben.

Tip!

Vince krijgt zo rond een uur of vijf een dipje. Dat gaat soms wel eens gepaard met woede. Hij kan voor iets heel kleins beginnen huilen alsof zijn vinger er net afgesneden is. Ik merk dan dat het geen enkel nut heeft om er boos om te worden. Ik benoem tegenwoordig zijn gevoelens (ik ben net begonnen in het How2Talk2Kids boek , gevonden bij Gezinnig.nl) op een rustige manier. Ik ontken niet wat hij zegt. Als hij iets héél erg vind, wie ben ik dan om te zeggen: “maar nee, zo erg is dat toch niet?”. Says who? Ik? Hoe weet ik dat nou. Maar ik zeg dan bijvoorbeeld: “Oh ik merk dat je dat niet fijn vind. Begrijp ik. Maar we hoeven daarom nog niet zo te schreeuwen.”. Ik merk echt dat dit helpt.

 

Hoe gaan jullie om met driftbuien of ongehoorzaamheid bij je kinderen? Vinden jullie opvoeden makkelijk? 

XOXO Nathalie