Ouderzonden #6 Waarmee zetten mijn kinderen me op mijn paard?

Ik ben eigenlijk best een rustig persoon als het op gebied van kinderen komt. Ik kan veel verdragen en sta voor veel open… Eerlijk is eerlijk… de laatste maanden heb ik iets minder geduld omdat we al zo lang niet goed slapen en van dokter naar dokter gaan. Maar er zijn bepaalde dingen waarvan ik het erg lastig krijg. Vooral dan van mijn eigen kinderen.

Krijsen

Vince kwam ter wereld en krijste de hele boel bij elkaar. Fameus. Zelfs de dokters schrokken. Lex idem dito. Wenen is niet dat monotone huiltje zoals bij sommige baby’s maar een vreselijk gekrijs. Dat is iets waarvan mijn haar meteen recht komt te staan, mijn hart springt even over en ik krijg het warm en koud tegelijkertijd. Dat is zo gekomen omdat we het veel hebben moeten aanhoren en dan vooral ‘s nachts. Ik wéét dat mijn kinderen hier niets aan kunnen doen. Vooral Lex niet. Vince kan tegenwoordig een echte dramaqueen zijn wanneer hij zijn zinnetje niet krijgt en dan durft hij nog wel eens theatraal helemaal te beginnen freaken. Lex de laatste tijd ook hoor. Oh jee…

lees ook: ouderzonden #1 : waar ben ik goed in (qua ouderschap)

lees ook: ouderzonden #2: wat zou ik nooit delen met mijn kinderen

 

Tegenspreken

Waar ik het hélemaal niet mee heb is tegenspreken. Het lijkt wel alsof kinderen daar tegenwoordig mee geboren worden. “Ja maar…” Sinds wanneer zit dat standaard bij een kind? Was dat vroeger geen optie? Hahaha. Discussiëren met kinderen is soms zo vermoeiend. Soms betrap ik me erop dat ik aan mijn driejarig kind mezelf aan het verantwoorden ben. Soms is iets omdat het zo is en daarmee basta. Ook al lees ik wel eens boekjes die zeggen dat je met je kind in dialoog moet gaan… Ik heb het er soms wel wat mee gehad. Ik merk ook op school dat kinderen meer en meer in discussie treden en NIET op een goede manier. Ik wil écht niet dat mijn kind dat doet. Op een beleefde manier, akkoord, dan mogen ze zéker mondig zijn en iets vragen of iets in vraag stellen… Maar niet op de manier waarop tegenwoordig kinderen tegen volwassen spreken.

lees ook: ouderzonden #3 : wat doe ik om niet enkel mama en papa te zijn

lees ook: ouderzonden #4: wat zou ik meteen overnamen van andere ouders

Gebieden

Nog een derde ding waar ik het niet mee heb is ‘gebieden’. Vince begint vaak zijn zinnen met “Jij moet…”. Dan zeg ik: “Ik moet niets en we beginnen onze zinnen niet met ‘jij moet’ of ‘ik wil’. Hij moet van mij zijn zinnen beginnen met: “Ik zou graag” en “zou jij aub…”. Er zijn natuurlijk uitzonderingen hé maar hij wéét echt wel hoe hij iets moet vragen. Met bedankt en alstublieft. Ik vind beleefdheid echt heel belangrijk. Ik ben fier wanneer mensen zeggen dat Vince beleefd is.

lees ook: ouderzonden #5: wat kan ik mijn kinderen niet weigeren

 

Wat kunnen jullie niet verdragen van je kids? Wanneer drukken ze bij jou op je spreekwoordelijke knoppen? 

 

XOXO Nathalie