Een overgevoelige baby is soms erg vermoeiend

Enkele dagen na de geboorte wisten we al dat Lex een handje vol ging zijn. Hij liet zich erg goed horen en het drinken ging niet van een leien dakje. Nochtans had ik me voorgenomen om erg van deze tweede kraamperiode te genieten. Het is al beter maar wanneer we afwijken van het normale stramien dan hebben we problemen. We zitten met een overgevoelige baby en dat is niet altijd even gemakkelijk.

Overgevoelige baby

(Eerst wil ik beginnen met te zeggen dat ik erg dankbaar ben dat ik twee gezonde kinderen heb. We gaan door een vermoeiende periode maar ik besef dat er mensen zijn die het véél erger hebben. Wat wij meemaken is waarschijnlijk niets ten opzichte van sommige anderen.)

De eerste twee dagen in het ziekenhuis gingen erg goed. Ik was zo euforisch, blij en zelfzeker. Met Vince was ik zo onzeker dat ik de eerste maanden niet echt volop genoten heb van het moederschap. Ik had me voorgenomen dat deze keer wél te doen. Ik was tenslotte al eens een keer moeder geworden en ging me niet meer zo druk maken. Maar na een paar dagen moest ik weer tot de constatatie komen dat deze baby ook geen makkie ging zijn.

We wisten niet goed wat er aan de hand was die eerste dagen. Ik dacht dat het krampjes waren en dat het allemaal nog wel ging meevallen. Maar na een maand zonder slaap (om de twee uur en na een maand elk uur willen eten). Ik vroeg raad een de vroedvrouw en ook aan Marieke van Noordbaby. De borstvoeding stopte ik, na heel erg twijfelen. Ik wou geen falend gevoel hebben. Het bleek al vrij snel dat Lex gevoelig was. Hij was alert, lag ook niet goed (waarvoor dank aan de osteopaat van Noordbaby die Lex onder handen nam) en had een slechte drinktechniek. Het was even zoeken naar de goede regelmaat.

Marieke ontdekte toen dat er iets niet klopte met zijn stoelgang. Na een telefoontje met een hele goede kinderarts bleek dat die kleur van stoelgang wees op een intolerantie/allergie van iets. We schakelden over op een hypoallergene pap die vrij snel hulp bood maar die wel superduur is. Laat ons zeggen dat we 200 euro per maand besteden aan de voelding van Lex… Dan is borstvoeding vrij goedkoop me dunkt. Onze kinderarts beaamde het vermoeden van een allergie en zei al vrij snel dat het een overprikkelbare, overgevoelige baby was. Dat was aan alles te zien.

Al 7 maanden wordt Lex meerdere keren per nacht wakker en wanneer hij weent krijst hij de boel bij elkaar. De laatste dagen moet ik wel zeggen dat hij erg aangenaam is. Je moet er wel voortdurend mee bezig zijn want hij wil niets missen. Zijn slaapgedrag overdag begint een beetje gestructureerder te worden en wanneer we op tijd thuis zijn lukt het ons om Lex rustig in zijn bed te leggen. Hij valt in slaap aan zijn fles rond half 8. Maar dan begint nadien de miserie. Als we geluk hebben wordt hij wakker rond middernacht, geven we hem een fles en slaapt hij tot half 5. Maar als we pech hebben (en die pech hebben we wel vaak) zit één van ons beneden in de zetel met Lex in de wipper. Dan is hij klaarwakker of krijst hij heel de boel bij elkaar.

Onverwachts naar de Efteling

Wanneer we eens afwijken van het stramien en zoals enkele dagen geleden naar de Efteling gaan dan is het gewoon helemaal om zeep met onze overgevoelige baby. We gingen vrij onverwachts en ik had geen tijd meer om opvang te zoeken voor Lex. Eigenlijk is het heel erg dat we meteen denken aan opvang regelen. Maar om ook Vince een leuke dag te bezorgen moet dat soms. We besloten samen met vrienden om naar de Efteling te gaan. Ik werd instant slechtgezind gewoon omdat ik wist dat het misschien mis ging lopen. Ik wil zo niet denken maar zo is het wel. Ik kan er niets aan doen. We besloten om het er toch op te wagen. Tenslotte verdient Vince het om deze dingen te kunnen doen. We namen de MacLaren mee omdat Lex tegenwoordig graag alles in de gaten houdt. Onze Stokke XPlory was in herstel. Maar het voordeel van de buggy was ook dat we hem plat konden leggen.

In eerste instantie lukte het goed

Ik was nog steeds helemaal opgefokt waardoor manlief en ik al woorden kregen aan de ingang. Ik moest mijn tranen inhouden omdat ik al die koppels zag met 100 kinderen aan hun hand, in de draagdoek en in de kinderwagens en het zag er bij die mensen allemaal zo gemakkelijk uit. Waren wij nu echt de enige die ons zo druk maakten? Waarschijnlijk niet maar zo voelde het wel.

Eigenlijk lukte het best goed! Lex deed het oké en zijn patatjes ‘s middags gingen goed binnen. Hij was vrolijk en mijn hoop begon terug te komen. Het ging een leuke dag worden en wij deden het goed! Na zijn patatjes deed hij een dutje en toen hij weer wakker was zag hij vrolijk rond. Yes! Ook Vince had het erg naar zijn zin.

Maar dan…

Ja…dan… Toen was het tijd voor zijn fruitpap. Manlief was samen met Vince en Robin weg en ik bleef over met de meter van Lex en haar baby (die 3 maanden jonger is en een droombaby blijkt te zijn, wat ik alleen maar de hemel in kan prijzen). Fruitpap ging er niet in en Lex begon te krijsen. Ik werd zenuwachtig en bang en wist gewoon hoe laat het was. Ik besloot de fruitpap te laten voor wat het was en maakte een fles klaar. Ook dat ging niet goed. Hij sloeg de fles steeds weg en donk maar weinig. Tranen rolden over mijn ogen. Ik was ook zo moe… Moe omdat we al 7 maanden slecht slapen. Moe omdat het altijd zo moeilijk gaat en triestig omdat ik gewoon perfectionistisch ben en dit niet in het plaatje past. Misschien is dat ook gewoon het probleem. Misschien ben ik wel zelf het probleem. Mijn verwachtingen zijn altijd hoog. Voor iedereen. Ik leg de lat altijd hoger dan het moet.

En toen bleef hij huilen

Ik denk dat het door al die prikkels kwam, ook al kon hij slapen in de buggy, ook al hielden we hem bezig. Misschien waren er gewoon teveel prikkels. Maar zijn slaapuur van thuis was verstreken en toen liep het mis. Blikken van mensen omdat we daar zaten met een krijsende baby, eten van manlief dat koud werd omdat hij besloot om te gaan wandelen met Lex en ik die haar eten probeerde naar binnen te werken en Vince probeerde op te vangen (die ook best vervelend deed op een bepaald moment). Even rust hadden we toen manlief terug kwam met een slapende Lex. We dachten dat nu alles opgelost was en dat hij wel lang zou slapen maar na een kort uurtje was hij weer wakker. Hij heeft gekrijst van half 9 tot half 12. No kidding… Ik kan je vertellen, je wordt gek.

Oorstoppen in en slapen

Ik was op… hoofdpijn, rugpijn, heel de dag gestapt en ik zag het eerlijk gezegd even allemaal niet meer zitten. Manlief ook niet maar toch zei hij dat ik maar alvast moest gaan slapen. Ik besloot aan de leuke momenten te denken en dat hij het over het algemeen nog niet slecht had gedaan. Ik dacht aan Vince die overduidelijk een superleuke dag gehad had… Ik dacht ook dat ik niet mocht klagen want dat er zoveel ergere dingen zijn en dat het allemaal van voorbijgaande aard is. Ik stak oorstoppen in en sliep. Tot half 9. Ik stond op met nieuwe moed en besloot te gaan genieten van baby Lex. Ik had een bemoedigende babbel met iemand die het nog een stapje erger heeft en die me zei op zulke momenten het verstand op nul te zetten en te denken: je doet ALLES wat je kan. Meer kan je niet doen. Je doet het goed. (Bedankt daarvoor)

 

Herkenbaar of helemaal niet? Hoe gaan jullie om met een overgevoelige baby? 

XOXO Nathalie