Laat ons één ding duidelijk stellen: perfectie bestaat niet. Althans, wat voor jou perfect lijkt is misschien voor iemand anders verre van perfect. Wat is perfect? Weet jij het? Ik heb het erg lang moeilijk gehad met situaties die niet ‘perfect’ waren volgens mijn eisen maar sinds ik mama ben heb ik het moeten leren loslaten. Mensen met kinderen (die iets minder perfect zijn) weten wel wat ik bedoel.
Perfect kind
Bestaat een perfect kind? Ja, die van mij zijn perfect met al hun positieve en negatieve eigenschappen. Voor mij! Uiteraard is dat (perfect dus…) een verkeerd woord. We willen vaak dat onze kinderen in de lijn lopen, doen wat we willen en maar zo gemakkelijk mogelijk zijn. Maar soms denken we niet na wat er in hun hoofdjes omgaat. Misschien vinden ze ons ook wel niet altijd perfect en denken ze: ik wil zo graag gewoon naar huis en mijn mama en papa zeggen ‘ja zo meteen’, maar het duurt zo lang. Of zijn we toch even te lang op onze gsm bezig terwijl onze kinderen gewoon even aandacht willen en iets willen laten zien of vertellen. Hoe langer hoe meer begin ik ‘om te denken’. Door met andere ouders te praten en mij gewoon te realiseren dat geen enkel kind perfect is. Ik krijg erg vaak te horen: oh dat is zo herkenbaar. En dan denk ik: oh yes! Ik ben niet alleen. Wanneer ik kinderen en hun ouders observeer en ik merk dat er bepaalde situaties ook zijn zoals bij ons, dan stelt mij dat gerust.
Perfecte ouders?
Maar weet je wat ik ook besef? Dat wij vaak eisen stellen aan onze kinderen maar dat we vaak vergeten dat ze andersom misschien net hetzelfde denken. Wanneer ze weer eens meegesleurd worden naar familie, of een event of weet ik veel. Of wanneer ik een mama/papa zie reageren en denk: die zit er even door. Het ouderschap is ploeteren. Je doet wat denkt dat goed is en misschien is dat in de ogen van iemand anders helemaal niet goed. Zolang we maar beseffen dat je niet perfect hoeft te zijn, maar als je heel veel liefde geeft aan je kinderen en zorgt dat ze een warm nest hebben, je al een heel eind op de goede weg bent. Ik zie vaak andere dingen (ik ben leerkracht en onze school is verbonden met een internaat en een jeugdinstelling). Maar laat ons gewoon even denken dat niemand perfect is, ook niet die instamoms waarvan je de leukste plaatjes ziet.
Het perfecte voorleesboek voor minder perfecte ouders
Dit boek is een grote knipoog naar al wie dénkt dat hij perfecte kinderen wil of heeft of voor wie het soms moeilijk heeft om los te laten. Ik ben de ideale proefpersoon want ik schaam mij altijd wanneer mijn kinderen iets doen waarvan ik denk dat het misschien niet hoort, ook al zeggen anderen: wow, ze zijn braaf. Dan denk ik: ja?! Maar goed, dit boekje is eigenlijk beter voor ouders dan voor kinderen. Het gaat over een koppel dat naar de winkel gaat om een kind te kopen. Ze vragen ‘een perfect kind’. Gelukkig is er net nog 1 exemplaar. De humor in dit boek is zalig. Ze krijgen een jongetje mee naar huis en inderdaad, het kind reageert op alles zoals de ouders willen dat het reageert, hij past zich perfect aan elke situatie aan tot op het moment dat hij verkleed naar school moet gaan omdat het volgens zijn ouders carnaval is. Voel je het al komen? Herkenbaar? Maar blijkbaar hebben zijn ouders dit dus verkeerd gezien en is het pas de week nadien carnaval. Het waren schoolfoto’s…. Nu ontploft het kind en lijkt hij plots niet meer zo perfect. Wanneer de ouders terug naar de winkel gaan vraagt de man achter de balie aan het kind of hij het leuk vindt bij zijn gezin. Het jongetje is best tevreden maar vraagt: hebt u misschien ook een paar perfecte ouders voor mij? Daarop antwoordt de verkoper: ‘Hahaha perfecte ouders? Wat een gek idee…” Want wij, ouders, laten ook wel eens een steek vallen, nietwaar?
Dan maar laissez-faire?
Wil ik dan maar zeggen dat je je best niet hoeft te doen met als excuus : ik ben graag een loedermoeder? (Gelukkig is dat woord een beetje passé want ik vond het persoonlijk niet echt een fijne hype). Nee… ik vind (maar dat is dan weer mijn idee) dat je je best moet doen. Moet je altijd op al hun vragen volmondig ‘ja liefje’ zeggen? Nee. Mag je wel eens boos worden? Uiteraard! Je mag gerust wat eisen stellen qua beleefdheid en normen en waarden, vind ik. Niets zo vervelend als onbeleefde kinderen en onbeleefde grote mensen. Tenslotte moet je nog steeds het goede voorbeeld geven. Maar je moet wel loslaten dat alles perfect moet zijn en zal zijn op de exacte manier dan dat jij het voor ogen hebt. Je hebt kinderen en nee, ze gaan niet altijd flink zijn, ze zullen op de meest ongelegen momenten een crisis krijgen en je gaat gegarandeerd ooit wel eens iets vergeten. De brooddoos van jouw kinderen zullen niet altijd gevarieerd zijn met volkoren brood en groentjes aan de zijkant, ze zullen wel eens te laat op school aankomen en ze zullen je zéker wel eens met rode kaken doen staan. Maar zij zullen op hun beurt ook wel eens denken: wat doet mijn moeder nu? Laat het ons gewoon op een break even houden. Mijn motto is: doe je uiterste best, meer kan je niet doen. Je kinderen mogen gerust weten dat af en toe eens falen en niet perfect zijn bij het leven hoort… nietwaar?
Wat is jullie mening? En hoe zit dat met jouw perfect kind?
XOXO Nathalie
No Comments