Perfectionisme en onzekerheid hinderen mij soms in het moederschap

Ofwel ben ik gewoon helemaal op, ofwel ben ik té perfectionistisch en onzeker. Vandaag valt het eigenlijk mee maar gisteren zag ik het even totaal niet meer zitten. Van de kleinste dingen ging ik door het lint. Lex is opgenomen in het ziekenhuis en hangt aan een baxter. Het kan de stress zijn maar ik ken mezelf… ik ben gewoon zo onzeker.

Perfectionisme

Ik heb graag dat alles lukt en dat er geen onverwachte dingen gebeuren die de boel even helemaal omgooien. Ik ben heel flexibel en kan zeker omgaan met druk. Hoe meer druk hoe beter. Maar op het gebied van gezondheid en mijn kinderen ben ik pakken minder flexibel. Als mijn vriend er dan bij is dan reken ik meer op hem en sta ik er gewoon soms wat op te staren. Is hij er niet dan ben ik superwoman en lukt het wel omdat het dan maar moet lukken. Raar maar waar.

Gisteren was een helse dag. Ik wist dat ik moest blijven slapen in het ziekenhuis en dan wetende dat Lex geen goede slaper is, een woeler in bed en een kind dat de boel bij elkaar kan krijsen, dat kon ik niet zo goed aan denk ik. Misschien dat de vermoeidheid en stress de bovenhand nam. Ik herken dan bijna mezelf niet meer. Toen de verpleegster de plateaus met eten kwam afruimen en ik nadien zag dat we een bordje vergeten mee te geven waren, sloegen mijn stoppen door. Ik huilde even de hele boel bij elkaar.

Onzekerheid

Het heeft waarschijnlijk ook deels te maken met mijn onzekerheid. Het rare is dat als ik alleen ben met de kinderen ik wel lijk op superwoman. Dan kan ik het allemaal wel aan. Oké, ik sta dan wel eens binnensmonds te vloeken en heb zweethandjes maar eigenlijk red ik het allemaal wel. Ook gisteren en nu (Lex slaapt en ik zit hier in het kleine ziekenhuiskamertje) gaat het me allemaal wel lekker af, ook al heb ik niet geslapen. Hij ligt aan draden en is een woeler. Ik moest twee keer de draden rond hem vandaan wikkelen en dan schieten er allerlei horrorscenario’s door mijn hoofd. Geslapen heb ik amper.

Ik haat het zo te zijn

Echt waar, soms haat ik het om zo gevoelig en onzeker te zijn. Het brengt mooie dingen met zich mee hoor: ik ben bezorgd, bekommerd, vriendelijk, hulpvaardig en ik voel dingen heel sterk aan. Maar de keerzijde van die medaille is dan ook dat ik me een hoop stress op de nek haal. Pas op, ik zou niemand anders willen zijn, alleen misschien een beetje minder een stresskip. Ik bewonder mensen die in alle omstandigheden ijzig kalm kunnen blijven.

Maar ach ik ben wie ik ben, met alle mooie en minder mooie kantjes. Het belangrijkste is: I care. Ik ben bekommerd om mijn kinderen en eigenlijk Jan en Alleman. Al van kinds af. Maar je moet ook kunnen omgaan met mijn chaotische ik…

Zijn jullie soms ook zo onzeker? 

XOXO Nathalie