We hadden een lieve peuter die goed kon eten en goed ging slapen met zijn vaste gewoontes en vaste rituelen en alles verliep prima. Meermaals zeiden we tegen elkaar: wat hebben wij toch een heerlijk kind. Tot enkele dagen gelden… Vince ontdekte toen plots het effect van het woordje nee en BAF we zitten net in de pré peuterpuberteit. Help? 

 

Het begon allemaal op een vroege ochtend. Vince ging slechter slapen dan anders en was om half 6 wakker. Dit waren we niet meer gewoon. Hij ging altijd netjes om half 8 in zijn bed met zijn vast ritueel: pyjama aan, papje drinken, tanden poetsen, kusje geven en naar boven in zijn bedje met aap en doek. Nooit gaf hij een gil, hij ging altijd netjes slapen. Hij sliep zelfs die dagen door tot 9 uur ‘s ochtends.

Daar zat ik dan met hem te spelen om half 6 in de ochtend. Gaap gaap. We waren verwend geweest de dagen voordien. En dan gebeurde er dit… Kijk naar de reactie op de vraag of Vince terug wil gaan slapen.

https://youtu.be/x7ZZEDelM80?t=5

Vanaf toen kwam het woord “nee” er meermaals uit. Ook protesteren en uitproberen. Erg verdrietig zijn wanneer hij zijn zin niet krijgt en zelfs gaan liggen. Gelukkig nog niet in het wildeweg rond schoppen. Als hij iets wil dan neemt hij ons bij de hand en dan zegt hij : “Mama mee, gaan zitten.” Zijn taal is er enorm op vooruit gegaan en hij begint alles te vergelijken. “Vince honger? Mama ook honger?” Of als we zeggen dat iets groen is dan wijst hij naar iets anders dat groen is en zegt hij “Ook groen”. Echt bizar hoe die ontwikkeling in elkaar zit.

Maar deze ontwikkeling gaat gepaard met een verandering in zijn gedrag. Gelukkig is dit weer zo’n fase. Ik ben heel het internet gaan afzoeken naar soortgelijke problemen en yup… het blijkt weer een sprong te zijn. Die van 22 maanden. Vince is bijna 21 maanden dus het kan wel eens kloppen.

Eten doet hij zoals een paard. Het kan niet snel genoeg gaan en vooral natuurlijk “vleesje”. Ja mensen, we hebben hier een echte carnivoor hoor. Met smaak eet hij alles op en vraagt vaak “nog”. Nu begint hij ook echt verzoekjes binnen te brengen. “Sap drinken? Koekje eten? ” , vraagt hij dan. Yup, meneer weet wat hij wil. Wanneer we dan “nee” zeggen gaat die lip al naar beneden en komt er net niet een traan. Dan kijkt hij ons aan met van die puppy ogen. Maar toch geven we niet toe. We hebben beiden afgesproken om ons te houden aan onze regels en principes en er zo min mogelijk van af te wijken.

Ze weten het maar al te snel. Een voorbeeld: hij gaat nu ‘s middags en ‘s avonds enorm moeilijk slapen. Hij probeert tijd te rekken, drinkt zijn pap niet meer op en speelt er wat mee en vraagt aan ons om te gaan zitten, naar “daar” te lopen en noem maar op. Hij is doodmoe maar toch wil hij niet gaan slapen. Vanaf we hem in zijn bed leggen draait hij zich om, staat weer recht en begint te krijsen en te snikken en roept dan: “Mama pakken, mama pakken”.  De eerste keer nam ik hem op en hij viel meteen in slaap op mijn schouder maar vanaf het moment dat ik hem in zijn bed wilde leggen veerde hij terug recht. Weer hetzelfde liedje. Ik streelde hem even over zijn bolletje en ging zitten en nadien vroeg hij de hele tijd: “Mama aaien, mama aaien” en streelde met zijn eigen handje over zijn hoofd. Nadien vroeg hij ook “Mama zitten en wees naar de stoel”. Hij wist dus duidelijk goed wat ik had gedaan en hij wou dus dat ik deze zaken deed. Toen ik weer de kamer uitliep begin hij te krijsen. Moeilijke momenten hoor want je smelt gewoon…

Uiteindelijk maakten we de harde beslissing om hem te laten huilen na 1 keer opnieuw gaan kijken en dat helpt. De eerste keer hebben we echt lang moeten wachten voor hij sliep maar nu begint het korter te worden. Het is hard , enorm hard maar als je de gewoonte maakt om hem telkens op te pakken dan kan je dit blijven doen. Ik las zelfs op forums ouders die mee in de kamer van hun kind gingen slapen. Begrijpelijk , echt waar, maar daar willen we niet mee beginnen. Hij heeft altijd goed geslapen dus is er in principe niets aan de hand. Waarschijnlijk het besef dat komt van waar hij is en dat mama en papa ergens anders zijn…

Maar goed, dit is dus weer een fase waar we doorheen moeten. Ik moet zeggen, we zien Vince zelf evolueren, dat is superleuk. We nemen die minder leuke dingen er wel bij. De ene dag al wat liever dan de andere 😉

Herkennen jullie dit? Tips? 

XOXO Nathalie