Vorige donderdag was het zover. Vince ging voor de eerste keer op het potje. Nu is het tijd voor potjestraining denk ik? Of heet dat zindelijkheidstraining? Oh ow…

 

Potjestraining aka zindelijkheidstraining, ik had nooit gedacht dat ik donderdag zo enthousiast ging zijn over pipi. Zo fier als een pauw was ik op mijn dropje. Had je mij enkele jaren geleden iets verteld over kleine kinderen die pipi deden dan was ik gaan lopen. Maar toen ik dus donderdag Vince ging ophalen kreeg ik de trotse mededeling dat Vince voor de eerste keer op het potje pipi had gedaan. Moest je mij gezegd hebben dat ik het woord pipi zoveel ging gebruiken in een blogpost dan had ik je waarschijnlijk ook raar bekeken. Moest dit het trefwoord zijn dan stond ik bovenaan de ranking in google. Maar here we go.

Ik moet het toch toegeven: hoe vermoeiend het soms is , dat verschonen en pamper aan, uit en weer uit nadat je net een nieuwe hebt omgedaan en dat soms tot meerdere keren per dag,… het is toch makkelijk. Niet? Je doet ze een pamper aan en klaar is kees bij wijze van spreken. Doe je ding maar, het wordt toch opgevangen. Wanneer ze op het potje beginnen gaan zie ik al eindeloze scenario’s voor me: je bent ergens , zonder toilet en plots zegt je kleine oogappel “mama, pipi (of kaka!!!???) doen. Shit, letterlijk en figuurlijk dan. Wat nu? Ophouden? Te laat. NOOOOOOO!

Maar misschien zie ik het weer allemaal te zwart-wit en is er ergens een mooie grijze zone. Wat ik ook kan doen is gewoon steeds het potje meenemen. Of doe je dat niet? Ik beken, ik wéét het eigenlijk niet goed. Sommigen zeggen dat het allemaal vanzelf gaat en anderen zeggen… niets eigenlijk. Want zoveel spreek ik er niet over. Dat gaat nu veranderen.

Maar goed, het is zover. Het potje is ontdekt en we zullen nu moeten gaan trainen. Een potje hebben we al lang. Dat was eigenlijk één van de dingen die op onze lijst stonden. Dus check, stap 1 is gezet. Vince ging er al even af en toe op zitten, samen met papa, als die naar dat porseleinen ding ging. Maar nu heeft hij gemerkt dat , wanneer je een pipi’tje doet in het potje, je een applaus, staande ovatie, veel complimentjes én een sticker krijgt. Zo gaat dat. Later, wanneer je groot bent en hopelijk al heel lang op het potje kan gaan, krijg je zo’n serenade niet meer. Dus genieten zou ik zeggen, zolang het kan.

Hoe begin je nu in godsnaam aan zo’n potjestraining? Wel… Ik ging even te raad bij tante Kaat (nee eigenlijk bij de onthaalmoeders) en collega’s en anderen en dit was hun advies. Lees je mee en vul je alstublieft aan?

1. Op vaste tijdstippen op het potje zetten en wachten. Tot er een piske komt (of misschien een kakske? Alhoewel dat dit misschien voor de kids en voor ons eerst even schrikken is. Mijn petekind dacht namelijk , samen met andere kinderen zo hoorde ik, dat hun piemeltje eraf ging vallen. Wat voor trauma is dat niet?)
2. Wanneer er dan uiteindelijk een boodschap komt moedig je hem goed aan. Yes! Goed! Flink! Bravo! Nog een keer! Bis bis bis!
3. Belonen. Stickertje plakken. (Maar ik vond het al erg toen Vinceke vroeg om een sticker en hij had geen tipi gedaan…)
4. Geduld. Af en toe gaat het mis. Nou af en toe, geregeld waarschijnlijk. Dan hebben ze een natte broek. Niet erg maar verwijzen naar het potje. Daar pipi doen.

 

Ik vond deze leuke video op Youtube.

https://youtu.be/RhASZP4r7aM

 

Nou, wat ik nu ga doen is hem sowieso op vast tijdstippen op het potje zetten zoals bij de onthaalmoeders. Na het slapen, na een koekje, na het eten. Zo weet hij alvast dat dit gaat gebeuren. Laat ons daarmee al beginnen en dan zien we wel verder. Zeker niet forceren. Er staat ons nog een lange weg te wachten.

Gouden raad van lieve lezers is natuurlijk altijd welkom en … ik deel mijn ervaringen binnenkort graag. De succesvolle en minder succesvolle. I promise.

XOXO Nathalie