Huilen en krijsen. Ondertussen is Vince 11 weken dus zou hij een beetje minder moeten huilen en al uit de krampjes gegroeid zijn. Ik dacht even dat het beter was maar enkele dagen geleden dacht ik weer bij mezelf: wat doe ik verkeerd?  Heeft hij toch reflux? Heeft hij nog honger? Toch krampen? Tot ik besefte: regelmaat helpt! 

Nu gaat het al 2 dagen beter.  Ik heb een soort van regelmaat gevonden/ontdekt. Baby’s houden daar wel van geloof ik… 😉  Zo ging het de voorbije 2 dagen en het hielp: ‘s morgens niet laten jammeren maar meteen even begroeten en knuffelen. Ik heb al gemerkt dat hij graag even op mijn opgetrokken benen zit. Dan kan hij lekker goed naar ons kijken en krijgen we altijd de meest schattige glimlach die er bestaat. *SMELT*  Niet te vlug stoppen met eten geven. Soms heeft hij even pauze nodig. Hij zit heel graag in zijn wipje. Dan spartelt hij van plezier en kirt hij. Zo schattig die beginnende keelgeluidjes. Je merkt dan ook dat hij soms verbaast is van zijn eigen stemmetje. Cutie! Vanaf de moment dat hij gaapt of in zijn oogjes wrijft leggen we hem boven in zijn bedje, ook al gaat dit nog gepaard met wat zeuren. Meneer valt toch in slaap en slaapt soms 2 uur!

Daarna gaat het gewoon verder: wakker worden, eten, verschonen, spelen en knuffelen, slaap! Ook gaan winkelen is leuk want hij valt steeds in slaap als we met hem wandelen! Meneer valt in slaap bij veel lawaai maar als we thuis nog maar durven kuchen is ie wakker… Raar bazeke.

Ik heb het al door, mijn kind is (over)gevoelig… Ik heb dat ook denk ik. Hij houdt van lachen maar niet zo van teveel aanrakingen en lawaai of teveel prikkels.Als ik voel in zijn nekje of hij het niet te warm of te koud heeft dan krimpt hij in elkaar en wanneer meneertje drinkt en ik wil hem aaien dan geeft hij ook aan van: stop, ik ben mij aan het concentreren op het drinken… Maar als je tegen hem praat gaat die glimlach van oor tot oor.

Het is waar wat ze zeggen: je leert je kind beter en beter kennen. Al is het soms moeilijk als er weer eens een moeilijke off-dag tussen komt piepen en alles wat je doet verkeerd lijkt! Maar wat wil je, ze kunnen het je nog niet vertellen. En net als je denkt dat je het gevonden hebt, komen die vervelende regeldagen er nog eens aan. Je zal het maar weten.

Ik weet wel 1 ding: ook al maakt hij ons soms gek en vloeit er af en toe een traan omdat je niet weet wat je moet doen… Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Het soort liefde dat je voelt voor je eigen kind is onbeschrijflijk. Dat gevoel wens ik iedereen toe en wil ik nooit meer kwijt!

Ik schreef hier een blogje over rust en regelmaat.

Wat is jullie gouden tip?

X0X0 Nathalie