Wanneer je kleine spruit voor de eerste keer op je borst ligt en voor de eerste keer drinkt , dat zijn momenten wanneer je op de roze wolk zit. Je ouders komen en je huilt van geluk.  Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat jij en je man zo iets moois op de wereld hebben kunnen zetten. Het is een wonder dat uit 2 kleine dingen zo een mooi wezentje kan komen. Roze wolk….

Maar dan komt het moment dat de roze wolk plaats maakt voor de harde realiteit.

Een grote verantwoordelijkheid die nu voor eeuwig op je schouders rust, een levend wezen dat je moet opvoeden en verzorgen. Met die verantwoordelijkheid komt er een bezorgdheid mee en een liefde die je nog voor niets of niemand anders gevoeld hebt. De roze wolk klaart op en maakt plaats voor de babyblues.

Tranen van onzekerheid.

Ik had er de eerste week enorm veel last van. De eerste dag durfde ik Vince zijn pamper niet verversen, ik durfde hem ook niet in bad stoppen en ik kon hem absoluut niet horen huilen want dan brak mijn hart, trok mijn maag zich samen en stond ik mee een potje te huilen. Daar stond mijn vriend dan met de vroedvrouw te zorgen voor ons kind terwijl ik mezelf afvroeg of ik dit ooit allemaal zou kunnen.

Ik maakte me zorgen of dit wel normaal was maar eender welk babyboek ik las , overal stond het verlossende woord: babyblues. Geen zorgen dit gaat over! Na een week ging alles al veel beter.

Ik slaap nu ook beter omdat ik de geluidjes leer kennen die mijn mannetje maakt (hij is een expert) en oooh jaa ik huil nog wel hoor, maar meer van vermoeidheid en als hij ontroostbaar is door krampjes of zijn huiluurtje heeft. Maar hey, wij zijn ook maar mensen en af en toe eens goed snotteren kan goed doen!

Dus kersverse mama’s of mama’s-to-be: allemaal perfect normaal!

En kijk, als je zoon voor de eerste keer ECHT lacht naar je, dan vergeet je zijn huilbuien op de meest lastigste momenten. De eerste lach van Vince op 26 mei 2014.