“Stoute spuitjes hé”, zei ik tegen mijn zoontje nadat hij in elke bil een monsternaald gestoken kreeg. Mijn moederhart stond even stil en brak een beetje toen ik die dikke tranen van mijn 4 maanden oude zoontje zag rollen. Gelukkig vond hij bij mama troost.

Het is voor een goed doel denk ik dan. Uiteindelijk weten ze er later toch niets meer van. Enfin, ik herinner me er toch niets meer van.  Gisteren moesten we naar Kind&Gezin (consultatiebureau). Alsof hij het doorhad van de vorige keer begon hij al te gillen toen ik hem nog maar op het verschoningskussen legde. Eenmaal op de weegschaal ging hij er volledig voor. “Als dat ‘s nachts ook zo is…’, hoorde ik een andere mama zeggen. Grappig hoe alle mensen hetzelfde reageren als ze mijn zoontje horen gillen.
Met een vuurrood gezicht van schaamte (het lijkt alsof ik mijn zoon mishandel ofzo) antwoordde ik: “Nee hoor, gelukkig niet.” Nee, mijn zoontje lacht eigenlijk héél de dag door. Maar als hij dan eens een keertje huilt dan doet ie het goed! That’s my boy… Bij de dokter kreeg hij de spuitjes, dat was het hoogtepunt. Alle andere kinderen in het consultatiebureau werden er stil van. Alsof ze dachten: “Oh nee! Wat doen ze daar? En wij moeten nog gaan!”

Maar dan… dan komt thuis de weerbots. Mijn ventje reageert nooit goed op de spuitjes. Dit is nu de derde keer en elke keer maakt hij koorts. Zo zielig. Dan ligt hij te kreunen en zeuren en houdt hij je vast alsof hij je nooit meer gaat loslaten. Na een lange huilbui viel hij om 21u30 in slaap. Pas om 04u30 werd hij weer wakker om dan even te drinken en weer te slapen (met af en toe een klein huilmomentje) tot 10u00. Na een stopje op te steken was mijn ventje terug: lachen en gaan met de beentjes!

Oef… geen spuitjes meer tot hij een jaar oud is! We mogen beginnen met groentehapjes. Volgende week beginnen we eraan. Wie gaat er het meeste volhangen? Hij of wij?

Zijn jullie kids na een spuitje? 

XOXO Nathalie