The Wifiwitch

The Wifiwitch. Ik geef toe, WIFI is voor mij belangrijk. Ik ben heel actief op sociale media. Vooral voor mijn blog, mails en ook op Instagram. Ben ik verslaafd? I guess… Ik besloot om mijn laptop mee te nemen naar Frankrijk. Daarom plande ik ook geen automatische blogjes in. Ik had het allemaal uitgedokterd: Vince moest toch slapen en iemand moest alleen blijven aan de bungalow. Tijdens zijn slaapjes kon ik rustig met een wijntje op het terras bloggen. Niemand die er last van heeft, toch?

No Wifi??!!

We gingen op vakantie naar Frankrijk, met de auto. Ik ging WIFI kopen… kopen! Dan verwacht je op zijn minst dat dit goed werkt. Nope. De verbinding was slechter dan slecht en om mails aan te krijgen moest ik uren wachten. Om iets van verbinding te hebben moest ik op een balkje gaan zitten bij de eenden enkele meters van de bungalow en bloggen… dat was helemaal niet aan de orde. Daar was de verbinding niet sterk genoeg voor en de bestanden te zwaar. SAY WHAT? Ik veranderde op die manier in een monster. Om het allemaal nog een beetje erger te maken besloten de “appjes” van mijn telefoon zich te updaten. Maar geen wifi is niet updaten! Het duurde uren en dagen om iets te voltooien.

The Wifiwitch

Mijn reisgenoten hoorden mijn geklaag aan maar begrepen niet echt wat het probleem was. Toch niet erg dat je even niet bereikbaar bent? Geniet ervan… Maar toch werd ik er gek van. Op een bepaald moment speelden we een spel waarbij we namen moesten invullen en zo werd the wifiwitch geboren. Een uitvinding van…jawel, mijn liefste partner!  Een nieuwe bijnaam…

Wifikuikens…

Ik las verschillende artikels over social media. Dat ze je leven beheersen en dat je af en toe eens “offline” moet gaan. Dat je er een goed gevoel van krijgt en dat je geniet van andere dingen. Leek me inderdaad logisch! Nou, ik dacht dat ik er misschien wel van kon genieten maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Ik werd er lastig van. Ik wou kunnen bloggen, lezen, kunnen surfen, mails checken. Dat is wat ik graag doe als ik alleen ben en even niets om handen heb. Natuurlijk genoot ik van de momenten zonder internet, maar wanneer ik ‘s middags aan de bungalow zat en Vince sliep dan miste ik mijn bezigheid. Voor mij bracht het echt geen rust in mijn hoofd. Zoals een echte verslaafde ging ik dan maar op dat balkje zitten bij de eendjes. Hopelijk krijgen ze geen wifikuikens van mijn straling…

Even offline

Ik vraag me af of je in deze tijd van sociale media en elektronica nog offline kunt zijn. Iedereen verwacht dat je bereikbaar bent. Ik merk dat ook aan mijn ouders die zich afvragen waarom ik niet opneem als ze bellen. Vroeger zouden ze dat niet gedaan hebben want dan was het logisch dat je niet altijd naast je telefoon stond. Maar nu met de mobiele telefoons én de smartphones heb je dat excuus niet… Ook met mails en je beroep. Alles gaat tegenwoordig via computer of automatisch. Je moet wel meegaan of je lijkt een debiel. Pas op, ik doe dat allemaal graag maar het brengt wel een extra druk met zich mee. Onbewust. Je wil steeds weten of er iemand een mail gestuurd heeft of een reactie achtergelaten heeft.

Briefpapier

Ik weet nog goed de tijd dat ik met vriendinnen brieven uitwisselde. Heerlijk was dat. Ik had mappen vol met briefpapier. Ik vraag me af… als je iedereen zijn gsm wegneemt en weer teruggaat naar de tijd dat je in een telefoonhokje moest bellen in het buitenland, moest faxen of thuis moest zijn om te bellen omdat je telefoon vast hangt aan de muur, wat het effect zou zijn.

We kunnen niet mét en we kunnen niet zonder. Het is een haat-liefde verhouding!

Kan jij zonder (social) media? Of ben je ook verknocht…

XOXO Nathalie