Er zijn zo van die dagen dat je het gevoel hebt dat je compleet faalt als moeder. Laatst had ik zo’n moment. Ik verloor mijn geduld en deed iets wat ik nog nooit deed… Al bleef ik wél heel consequent…
Vervelende peuterpuberstreken
Vince heeft sinds enkele weken grote sprongen gemaakt. Op het gebied van taal, motoriek… Je merkt gewoon dat hij groter wordt. Nu zeker met die kleine broer in huis. Maar dat groter worden gaat ook gepaard met peuterstreken. Hij doet vaak vervelend en test ons uit. We krijgen vaak een ‘nee’ te horen en krijgen te maken met weerstand en kleine woede aanvallen als iets niet naar zijn zin is. Allemaal normaal aangezien de leeftijd en heel herkenbaar voor anderen, kregen we te horen van vele mensen. Maar onze draak kan ook wel héél lief zijn. Gelukkig!
Toen was mijn geduld op
Ik kamp een beetje met slaaptekort dus dan staat je humeur al op een iets lager pitje. We waren net thuis van het ziekenhuis en hadden al een week problemen met Vince zijn (slaap)gedrag. Bovenop dit alles deed hij elke dag kaka in zijn broek ook al vroegen we 1000 keer of hij naar de wc moest. Dan ging hij zich verstoppen en was het zover. Na een middag worstelen was het weer zover: Vince had in zijn broek gedaan en ik had een hele korte nacht achter de rug. Ik besloot hem even in de douche af te spoelen. Hij ging gewillig mee maar toen we boven waren wou Vince zijn sweater niet uitdoen. Hij bleef maar worstelen en weigeren en ik werd het grondig beu want hij moest echt dringend afgespoeld worden. Voor ik het wist zei ik: “Als je je nu niet uitkleedt dan zet ik je met sweater en al in de douche.”
Damn…
Ik was wel consequent
Nu heb ik geleerd uit ervaring dat je consequent moet zijn. Die uitspraak zouden vele mensen hebben gezegd. Maar dat deerde Vince niet. Hij bleef weigeren. Iets in mij knapte en ik dacht… gezegd is gezegd. Ik had hem verwittigd. (Wat dit niet goedspreekt hé) Dus ik zette hem met kleren en al in de douche en spoelde hem af. Haar en al. Uiteraard begon hij te wenen en ik dacht, oh nee, wat heb ik nu gedaan (in mezelf). Maar wat bleek… Hij zei: “Niet mijn haar natmaken mama!”. Maak dat nou mee.
Toen kwamen de waterlanders bij mij ook
Toen kwamen natuurlijk de tranen bij mij ook. Ondertussen was manlief naar boven gekomen en troostte ons beide. Ik voelde me zo gefaald als moeder en ik kon me maar niet ontdoen van de gedachte dat mijn kind me niet meer graag zag. Uiteraard heeft dit ook nog te maken met hormonen en net bevallen zijn en zo van die dingen…
Ik zie je graag mama
Gelukkig heb ik mijn kind psychologisch geen schade aangedaan want hij kon toch nog ‘s avonds zeggen dat hij mij graag zag. Oef! Ik denk dat iedereen wel eens zijn geduld verliest en iets zegt of doet wat hij eigenlijk niet zou doen in andere omstandigheden. Ik ben er niet trots op maar ik ben natuurlijk ook maar een mens. Een wijze les: niet met iets dreigen dat je niet waar kan maken. Of met iets dat je wel kan waarmaken maar wat eigenlijk niet zo pedagogisch verantwoord is. Haha. Gelukkig kunnen we er nu wel mee lachen.
Hebben jullie al eens zoiets meegemaakt? Tell me, zo voel ik me niet alleen 😉
XOXO Nathalie
13 Comments
Alice
12 januari 2017 at 10:08OOoh, ik herken het zo hard!! Dan voel je dat vanbinnen allemaal borrelen en voor je het weet begin je een zin met “als je nu niet… dan…” En meestal zit er dan weinig zinnigs in… Mijn stomste zet ooit is tegen mijn kleine bubbel zeggen dat als hij nu niet meteen zijn pyjama aandeed dat hij dan maar in de badkamer op de grond moest blijven slapen. Met natuurlijk de nodige waterlanders erbij én een kind wat hysterisch… je raad het al… gewoon op de badkamervloer blijft liggen. °zucht°
Nathalie
12 januari 2017 at 16:10Oh nee hahaha, dat ik ook wel grappig als je het nu leest…. Ik ben zo blij dat ik deze commentaren lees, geeft je echt het gevoel niet alleen te zijn hahaha.
Roelina Jut
12 januari 2017 at 11:16Je hebt niet gefaald, sterker nog: ik denk dat je er goed aan deed consequent te reageren als je deed. Volgens mij leren ze daar toch het meest van. En je hebt hiermee echt geen pijn gedaan. Alleen maar je grens aangegeven en dat is wat hij moet leren, toch? Maakt jou een hele goede moeder m.i.
Nathalie
12 januari 2017 at 16:10Oh dat is superlief!
Anneke
14 januari 2017 at 07:04Net wat Roelina zegt 😉 Helemaal waar.
Ik heb nogal vaak de neiging om met iets te ‘dreigen’ als straf (à la ‘je krijgt geen dessert’ of ‘geen voetbaltraining deze week’ of ‘geen tv’ en van die dingen) en het dan uiteindelijk (na 20 keer herhalen) toch niet uit te voeren. Met als gevolg dat ze sneller over mij heen proberen lopen (en hen meestal nog lukt ook) dan over mijn man. Hij is dan wel de meest consequente van de 2 🙂
Ik heb gewoon veel te snel medelijden met die koters 😀
Volgens mij ben jij helemaal geen slechte moeder. Je doet ook maar gewoon je best. En ook in dit geval 😉
marieke
12 januari 2017 at 13:10check mijn quote of the day van gisteren op IG of Facebook (noordbaby) of the feed onderaan de website http://www.noordbaby.be
en bonne chance
dikke knufferl
Marieke
Nathalie
12 januari 2017 at 16:10Tot strax hihi ! THANXXXX
Ester
12 januari 2017 at 13:58Haha, ook heel herkenbaar.
Jules heeft de laatste tijd ook enorme driftbuien en stribbelt vaak tegen.
Een paar weken geleden wou hij zich ‘s morgens niet aankleden. Waarop ik aangaf dat hij dan maar in pyjama op de fiets moest. We passen hierbij altijd de “ik tel tot drie” regel toe. Hij deerde hem inderdaad ook niet, dus in pyjama op de feest was de uitkomst. Het moment dat we met de fiets van de oprit willen rijden roept hij “oké oké oké, ik ga mijn kleren aandoen!”. Hij had zich nog nooit zo snel aangekleed :’).
Punt is … soms moet je zo’n dreigement waarmaken om aan te tonen dat het geen grapje is. Als we de ‘ik-tel-tot-drie’ regel toepassen dan weet Jules maar al te goed dat het menens is. En ah, ze vergeten het enorm snel hoor. Vaak 5min na zo’n driftbui staat Jules alweer te schaterlachen :p
Nathalie
12 januari 2017 at 16:11Ja je hebt gelijk… Maar toch doet het even pijn als je ze zo ziet wenen, al weten die kinders het GVD maar al te goed hahahaha
Sarah Dhaeseleer
12 januari 2017 at 14:12Zo herkenbaar, nee nee nee, is van mij, het zijn zen lijfspreuken ondertussen, wat ben ik blij hier te lezen dat dit niet alleen bij mij is, alhoewel ik nog altijd geen goei manier gevonden heb om hem zindelijk te maken , zoveel geprobeerd , niets helpt, hij vindt zen pull ups van carrs natuurlijk fantastisch, iemand tips?
Nathalie
12 januari 2017 at 16:12Zindelijk: een tip: pull ups kan je maar beter niet doen, dan hebben ze hetzelfde gevoel als een pamper. Onze manier was eigenlijk: gewoon de pamper uit. Ik heb twee dagen kunnen opkuisen maar de derde dag was hij zo goed als zindelijk op een paar ongelukjes na! Enkel grote boodschap is soms nog lastig!
Sofie
12 januari 2017 at 17:27Hehe kleren in de douche vind ik niet erg persoonlijk.
Moet zeggen dat ik eigenlijk niet echt spijt heb van iets. Ik heb wel eens Emma in haar blote poep in de sneeuw gedoopt. Niet lang hoor gewoon om te voelen. Of Abel in zijn blootje in de auto naar de kerk (we hadden kleren mee).
Nathalie
12 januari 2017 at 19:32Hahahaha zalig!!