Diary 80 | De eerste weken met twee kinderen

Sinds we nu trotse ouders zijn van twee kinderen beseffen we maar al te goed hoe makkelijk het leven eigenlijk was met één kind. Nee echt, het leek alsof we soms geen tijd hadden, maar met twee kinderen heb je nog minder tijd om dat ene klusje te doen. Je krijgt er natuurlijk wel veel voor in de plek. Liefde van twee kinderen en dubbel zoveel liefde dat je zelf kan geven.

 

Korte nachten

Zoals ik al zei had Vince het de laatste weken enorm moeilijk om flink naar bed te gaan en werd hij midden in de nacht meerdere keren wakker. Hij wou dan niet meer slapen, ook al was hij écht nog moe, wou niet in zijn bed blijven liggen en wilde steeds dat één van ons twee bij hem kwam liggen. Nooit was slapen een probleem geweest maar het leek wel alsof hij voelde dat Lex eraan kwam. We riepen de hulp in van een opvoedingscoach (waarover binnenkort meer, promise) en we zijn op de goede weg met Vince. De eerste dagen dacht ik dat Lex een goede slaper was maar algauw bleek dat hij ‘s nachts soms klaarwakker was voor een aantal uren (ja je leest het goed, UREN) en dat hij om het uur, om het anderhalf uur, voeding wou. Om Vince en manlief te sparen lig ik al meer dan twee weken beneden in de woonkamer op de zetel. Mijn rug doet pijn en mijn humeur zakt soms tot onder het vriespunt wanneer ik een moeilijke nacht heb gehad. Maar als ik ‘s morgens dit snuitje zie is het allemaal vergeten (tot ‘s nachts…).

Fijne broer

Het is enorm leuk om Vince bezig te zien met Lex. Hij geeft hem kusjes en knuffels, Aapie mag soms bij hem liggen en hij wil hem mee verzorgen. Hij is een superlieve broer, waarvoor we heel dankbaar zijn. Als Lex huilt komt Vince me halen en zegt hij: “Lex wil moedermelk”.

Taakverdeling

Het is misschien ontmoedigend om te zeggen voor mensen die nog aan een tweede kind moeten beginnen maar het is toch een hele aanpassing. We mogen zeker niet klagen want Vince is heel lief voor zijn broer maar Vince is altijd wel iemand geweest die niet alleen kon spelen. Wat wil zeggen dat hij altijd aandacht opeist. Wanneer manlief thuis is en we zijn met twee is dat minder een probleem. Dan kunnen we samen de aandacht verdelen. Voorlopig ben ik nog niet op de cruciale momenten alleen geweest met de twee jongens. Maar daar komt morgen verandering in. Dan moet manlief met de vroege shift werken en sta ik er ‘s morgens alleen voor. Dan moet ik zien dat ik alles en iedereen op tijd klaar krijg om naar school te brengen. Het positieve is dat ik zelf niet moet werken.

Overal babyspullen

Mijn huis ligt vol spullen. Ik probeer degelijks een moment te zoeken om even op te ruimen. We leven eigenlijk zo goed als in de woonkamer dezer dagen. Het verschoningskussen, kleertjes, pampers, borstkompressen en noem maar op, alles ligt beneden. Soms zorgt dat voor chaos in mijn hoofd maar hey, je kan toch moeilijk voortdurend naar boven lopen om de baby te verschonen?  Mijn vriend moet altijd lachen om de borstkompressen die te pas en te onpas opduiken. Onder de voet van Vince, tussen de kussens in de zetel, tussen het speelgoed… Maar ja, dat is het leven met een newborn de eerste weken (maanden…) en als je borstvoeding geeft.

Douchen is me-time

De momenten me-time kan ik momenteel op 1 hand tellen. Wegens de borstvoeding moet ik nl. altijd paraat staan. De momenten onder de douche gebruik ik uitgebreid. Dan blijf ik toch wel wat langer onder die warme stralen staan. Want voor ik het weet krijst daar een hongerig wezentje om aandacht en voeding. Het weer is ook niet zo uitnodigend om veel buitenshuis te gaan doen… dus zit ik vaak binnen. Volgende week gaat Vince hele dagen naar school en dan kunnen we overdag wel eens wat uitstapjes gaan doen.

Veel liefde…

Maar er heerst ook veel liefde in huis. Liefde voor de twee jongens. Liefde voor elkaar. Liefde voor alles wat we samen verwezenlijkt hebben: van het samenwonen, een huis kopen tot kinderen op de wereld zetten. Ik voel enorme liefde voor mijn vriend wanneer ik heb bezig zie met onze kinderen. Hij is een ontzettend goede vader. Geen vader die alle taken maar overlaat aan de vrouw. Neen, een vader die betrokken is bij elke levensfase, bij elke stap ze zetten en die niet vies is van een luier.

…en ruzietjes

Maar we steken niet onder stoelen of banken dat het ouderschap ook soms zwaar is. Slaaptekort gecombineerd met drukte, gehuil, vuile luiers en peuterpuberteit zorgt voor het prikkelbaar oudersyndroom. (zelf uitgevonden, of misschien ook niet)  Wat wil zeggen dat de ouders het op elkaar afreageren. Er wordt dus ook wel geregeld geruzied. Maar hey, we zijn ook maar mensen hé. Uiteindelijk komt alles terug goed hoor 😉

We komen er wel! Het zijn ALLEMAAL fases… die nooit stoppen

Ik kijk uit naar al de leuke momenten die we als gezin en als koppel nog gaan meemaken. Die eerste weken (maanden) met twee kinderen zijn heel vermoeiend en soms hard. Ik vind het een hele aanpassing. Er zijn al tranen gevloeid, er is ook al veel gelachen, maar we weten dat er nog allerlei fases zitten aan te komen (tot ze het huis uit zijn) en daar moeten we ook door. Maar… je zal onze ‘avonturen’ wel kunnen lezen. Ik blijf ook nog lekker doorbloggen.

 

Hoe vonden jullie de eerste weken met twee kinderen (of meerdere kinderen natuurlijk) ?  

XOXO Nathalie