Al een jaar mama van twee

Op 25 december, kerstdag, werd ik officieel een jaar mama van twee. Het was een jaar vol emoties, zowel fijne als minder fijne emoties. Ik ondervond dat één kind organisatorisch toch veel makkelijker was maar ook dat je alles gewoon wordt. We groeiden als ouders en zagen onze twee kinderen groter worden.

Van één naar twee kinderen

Ik moet toch eerlijk toegeven dat van één naar twee kinderen even aanpassen is. Je hebt nou eenmaal maar één paar handen en zeker wanneer ze nog heel klein zijn is dat werken. Ik moet toch eerlijk bekennen dat ik het soms heel zwaar vond. Zeker die eerste maanden: Lex weende veel, sliep slecht en de borstvoeding verliep ook niet hoe het moest. De babyblues hadden hun intrede gedaan, net zoals altijd kwamen mijn onzekerheden weer boven en het slaaptekort zorgde voor vergetelheid. Nog steeds trouwens. Maar ik denk altijd aan mensen met kinderen die ziek zijn of een handicap hebben. Die mensen hebben het pas zwaar. Wat wij ervaren, ervaren de meeste nieuwbakken ouders. Wanneer ik rondkijk, lees of zie in mijn vriendenkring zijn de meeste baby’s in het begin niet zo makkelijk en zijn de baby’s die ‘gemakkelijk’ zijn op 1 hand te tellen. Dus ach…

Terug de luiertas vullen

We waren er eigenlijk vanaf: die luiertas meezeulen en proberen niets te vergeten. Maar met de komst van Lex kwam alles weer terug. Pampers, nachtelijke voedingen, reservegerief meenemen enz… Ook wel eens dingen vergeten en terug moeten rijden of improviseren hoorde daarbij. Maar dat heeft ook zo zijn charmes. Ik hou wel van al die dingen in orde maken. Maar ik kan er evengoed zenuwachtig van worden als het niet loopt hoe ik het wil. Ik was vaak blij dat ik niet alleen was op bepaalde momenten en dat iemand eens vroeg: “mag ik Lex even pakke?”. Dan dacht ik: ja alstublieft! Hihihi.

Het moeilijkste zijn de momenten alleen

Wat ik ervaar als ‘moeilijk’ zijn die momenten alleen met de kids, wanneer manlief gaan werken is. Zoals jullie alvast weten staat hij in shiften en dat maakt dat ik op cruciale momenten (zijnde de avonden, ochtenden, nachten) er alleen voorsta. Dat is druk… als de kinderen in een goede bui zijn dan is het eigenlijk best fijn om eens onder ons 3 te zijn maar wanneer ze in een minder goede bui zijn (vooral Vince als hij moe is en Lex wanneer hij wil eten), is het travakken (Antwerps voor werken 😉 ). Dan plof ik neer in de zetel en geniet ik echt van het moment wanneer ze beiden in bed liggen te snurken.

Dubbel plezier

Maar het leuke is ook dat we dubbel zoveel liefde en plezier hebben. Lex was meteen één van ons. Vince deed net alsof het nooit anders was geweest en dat vond ik wel fijn. Natuurlijk merk je wel dat hij af en toe jaloers is wanneer iemand teveel aandacht schenkt aan Lex (en andersom ook hoor, Lex kan er ook wat van). Vince kan zo ontzettend lief zijn voor Lex. Ik ben eens benieuwd later. Twee pittige jongens… wat gaat dat met zich meebrengen. Ruzietjes, veel plezier en af en toe eens een knokpartij? Oh nee, hopelijk dat laatste niet hahaha. Maar we genieten wel van onze twee duiveltjes.

Dubbel zoveel geld

Kinderen kosten geld maar dat weet je… Lex drinkt al een jaar speciale pap die 20 euro per potJE kost. Ja je leest het goed, klein potje. We doen er amper drie dagen mee. Reken dan maar uit. Maar goed, die kosten gaan na een tijdje weer weg (en dan komen er andere kosten terug bij). In dat opzicht is borstvoeding geven echt wel véél goedkoper natuurlijk 🙂 De opvang kost ook veel geld maar we hebben écht zo’n zalige onthaalmoeders dat we er graag een beetje meer voor betalen. Of hem eens een dagje extra brengen want geloof mij, hij amuseert zich daar!!!

Dubbel zoveel geduld

Ik denk dat wij beiden moeten toegeven dat we dubbel zoveel geduld nodig hebben met twee kinderen. Wow, respect voor mensen met meer dan twee kinderen hahahaha. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik mijn geduld al meermaals verloren ben. Manlief ook. Wij zijn niet de meest rustige mensen die er bestaan. Waarschijnlijk is dat wel normaal. Zeker met slaaptekort. Maar goed, dat is allemaal van voorbijgaande aard.

Lees ook: toen verloor ik mijn geduld maar was ik wel consequent

 

Dubbel zoveel liefde & aandacht

Maar het leukste is ook dat we heel veel liefde krijgen en kunnen geven. Wanneer Vince zegt: “mama, I love you”. Of wanneer hij spontaan een knuffel komt geven. Als Lex in je armen ligt en lacht naar je dan smelt je. Je bent de helden van je kinderen en  dat is een ongelooflijk goed gevoel. Ik zou zeker niet meer zonder mijn twee schatten kunnen. Ze horen bij ons gezinnetje en maken het compleet. Ook al is mama zijn vermoeiend en een ontzettend veeleisende job, ik zou het voor geen geld van de wereld willen missen en ik kan alleen maar hopen dat mijn zonen dat later nog altijd gaan herinneren en er ook zijn voor ons.

Hoeveel kinderen hebben jullie? 

 

XOXO Nathalie