Toen ik na twee maanden opnieuw het nieuws begon te volgen werd ik meteen weer geconfronteerd met al het verdriet in de wereld. Ik wist op slag weer waarom ik het twee maanden even voor bekeken hield.

Ondertussen is de foto van het kindje heel de wereld rond gegaan, zijn er vele meningen gevormd en waarschijnlijk talloze blogs over geschreven. Ik heb écht tranen gelaten. Niet alleen omdat mijn moederhart bloedde, omdat ik daar mijn eigen kind zag liggen en omdat ik het enorm tragisch vond. Maar ook omdat het onbegrijpelijk is dat zulke dingen kunnen gebeuren. Dat ik er weinig aan kan veranderen en dat er zoveel leed in de wereld is. Dan besef ik hoe goed wij het hebben, dat we onze beiden handen mogen kussen dat we in België geboren zijn en dat we ons druk kunnen maken in eigenlijk vrij onbenullige zaken zoals ons haar dat niet goed ligt, dat ene vetrolletje en over die Iphone die net te duur is.

Ik vraag me steeds af hoe het mogelijk is dat een groep mensen het zo verschrikkelijk kunnen maken voor anderen. Het probleem moet in dat land aangepakt worden. Mensen moeten ingrijpen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Die wrede mensen gaan ervoor zorgen dat vrouwen en kinderen zonder vader opgroeien omdat ze het leed van andere mensen wilden verzachten. Ook dat is een gedachte die me niet ontgaat. Want doden zullen er vallen.

Hoe kan het toch zijn dat sommige mensen met een zwaar defect geboren worden. Als je zo wreed kunt zijn dan is er iets misgelopen. Er klopt iets niet en die mensen zijn stuk. Die kunnen volgens mij ook niet meer gemaakt worden… Dan kijk ik naar mijn zoontje en denk ik… ooit zijn die mensen ook zo geweest, een klein baby’tje. Wanneer is het misgelopen? Wanneer zijn de verkeerde gedachten beginnen opsteken? Zouden de ouders trots zijn? Of net niet?

Mijn hart bloedt. Ik wil alles doen om mensen te helpen. Maar ik mis hulp uit bepaalde andere hoeken. Europa is niet het enige werelddeel. Hopelijk realiseert men zich dat. Ik droom dat er ooit een moment komt dat er weer vrede kan zijn. Dat iedereen elkaar gerust laat. Dat macht niet belangrijker is dan liefde en dat geld niet belangrijker is dan familie. Dat “geloof” ook echt vredelievend is en dat kinderen weer kunnen spelen, zoals kinderen horen te doen. Zodat kinderen opgroeien tussen liefde en later ook liefde kunnen geven…

Hopelijk wordt die droom een stukje werkelijkheid. Vooral voor die mensen die nu door een hel gaan omdat andere mensen “macht” willen en defect zijn. En hopelijk moeten wij dit nooit meemaken.

XOXO Nathalie