Waarom verbieden we de zaken die we verbieden en is je eerste vaak de pineut?

Voor ik mama werd had ik al een heleboel zaken in mijn hoofd. Ik zou NOOIT mijn kind snoep geven voor hij X aantal jaar was, ik zou nooit dit doen en nooit dat. De werkelijkheid is echter altijd anders. Dat moeten menig ouders toegeven. Je eerste is eigenlijk vaak de pineut. Het is bij wijze van spreken het “testkind”. Je bent nog nooit eerder ‘ouder’ geweest dus hoe weet jij nou het het moet? En waarom verbieden we wat we verbieden?

Het testkind

Eigenlijk lachen we er vaak mee. We zeggen wel eens: ons eerste kind is het testkind. Daarmee oefenen we. Plastisch gezegd dan toch. Nou, je weet wel wat we bedoelen. Helemaal niet slecht bedoeld uiteraard, maar hoe weet jij nou of je het goed doet? Misschien van die 100 mamablogs die je leest ? Of omdat je van die perfecte Instagram moeders volgt? Of met behulp van de boeken in de winkel? Of oh ja, de BV’s die na 1 dag moeder zijn al een boek in de winkels leggen over opvoeden. Yeah… ok…   Truth is… je weet eigenlijk helemaal niet goed wat je doet en dat is niet erg. Niemand weet dat de eerste keer. Het is oefenen. Ontdekken. Falen en bijsturen. Ieder kind is ook anders. Jammer maar helaas is jouw eerste kind de pineut. Grote kans dat hij tot zijn 5 jaar nooit chocolade heeft gegeten en dat je eenjarig kind met plezier een chocoladelolly in zijn mond neemt. Waarschijnlijk mocht je eerste kind ook geen televisie zien of toch zo min mogelijk… Of je gaf hem zo weinig mogelijk suiker, géén snoep, op tijd naar bed, géén schermpjes en si en la. Die tweede heeft een zalig leven want no way dat hij géén snoepje wil als grote broer of zus er eentje krijgt en geloof me vrij als ik zeg dat oma en opa dat nog het ergste vinden. Dus geen ontkomen aan. Het tweede kind mag alles wat een eerste niet mocht. Knipoog.

Geen schieters

Er was wel één ding waar wij (zowel mijn vriend als ik) resoluut tegen waren en zijn en dat zijn pistolen of wapens. Ook om mee te spelen. Toen ik een perspakkertje kreeg met de nieuwe kleine NERF geweren en mousse pijltjes met als boodschap dat ze quality time wilden promoten en absoluut geen referentie wilden met geweld, maar wel met leuke schietspelletjes, dan twijfelde ik even. Toch stuurde ik een vriendelijk mailtje met bedenking naar het bureau maar postte ik niets. Ik bood het ook niet aan. Ik bewaarde het.

Maar je kent dat. Boys will be boys en bij anderen thuis liggen er dan wel speelgoedgeweren en het eerste waar mijn kinderen altijd naar pakten waren de dingen die ze van ons niet mochten. Ook met hun vingertjes deden ze alsof ze schoten en je kent dat, typisch kinderspelletjes. Als leerkracht en opvoeder weet ik maar al te goed dat het interessantste speelgoed hetgeen is wat je niet krijgt of waarmee je niet mag spelen van je ouders. Toen mijn oudste zoon voor de grap met Egeltje Plof begon te schieten dacht ik…. F* it. Ik bied het ze aan en we zien wel. We maken duidelijke regels en ik ga de ‘spanning’ daarrond wegnemen. Ik wou eens testen wat het ging doen…

Na 5 minuten hadden ze andere spelletjes bedacht

We stelden duidelijke regels op: niet naar elkaar schieten, enkel tegen stevige oppervlakken schieten (zeker niet naar losstaande vazen en de televisie), geen ‘dood’ , schieten op busjes voor punten en blablabla. Ik kreeg een “Ja mama” in koor en enthousiaste kinderen want ze mochten met de kleine NERF geweertjes schieten op de flesjes. Na 5 minuten vulde Lex de flesjes met de mousse pijltjes en schudde ermee en Vince was winkeltje aan het spelen met de busjes, pijltjes en het NERF geweertje. De zin “Ik ga u doodschieten” is in geen 100 jaar boven gekomen en eigenlijk amuseerden ze zich mateloos. Waarom was ik hier zo bang voor? Ze hadden plezier?

Waarom verbied ik dat?

Soms denk ik wel eens…. Waarom verbied ik hetgeen ik verbied? Wanneer je goede afspraken maakt, elkaar vertrouwt en vertrouwen gééft aan je kinderen, bereik je soms veel meer. Natuurlijk mogen ze geen alcohol voor hun 30 … Ik bedoel 18? Maar als hun veiligheid niet in gevaar is, dan denk ik nu wel twee keer na. Waarom zeg ik “nee”. Voor hun veiligheid of voor andere redenen? Soms zeg ik ook te snel nee. Dan ben je niet consequent en denk je nadien: damn, waarom zei ik nu nee. Eigenlijk is het helemaal niet erg.

Geen wapens, danku

Wil ik nu van die grote schieters in huis? Nee. Ik zal dat ook nooit zelf kopen voor mijn kinderen. Mogen ze er op en ander mee spelen? Ja. Ik merk nu ook dat ze het wel leuk vinden maar dat ze het na 5 minuten ook weer beu zijn. Sinds ik het mysterie daarrond een beetje minder gemaakt heb, is het ook niet meer zo interessant. Athans, niet iets dat ze MOETEN hebben.  Ik zal dan wel stimuleren om er leuke spelletjes mee te spelen. Maar eigenlijk draait vaak veel rond goede afspraken maken. Voorlopig liggen de NERF geweertjes weer opgeborgen, maar als ze er achter vragen, mogen ze ermee spelen. Nah… Testkinderen hebben hun test doorstaan. 😉

 

Hebben jullie van die speelgoed schieters in huis? Hoe staan jullie tegenover deze zaken? 

XOXO Nathalie