Eindelijk was die 20ste juli aangebroken. De dag dat we even de deur achter ons konden toetrekken en naar de vlieghaven konden vertrekken. Een weekje kinderloos, een weekje slaap en ongestoord eten, ongestoord naar het toilet gaan en kunnen gaan liggen en zitten wanneer we willen. Even terug onszelf vinden en us-time. Hoe graag we onze kinderen ook zien, we hadden het even nodig.
Op dit moment zit ik deze blogpost te typen in het vliegtuig. Al 2 uur lang zit ik op mijn PC. Geen WIFI dus enkel artikels schrijven en dit zorgt ervoor dat ik mijn angst voor vliegen even opzij kan zetten. De laptop gaat voor de rest van de week opzij maar in het vliegtuig MOET ik gewoon bezig zijn.
Voor ons zit een koppel met twee kinderen. Twee jongetjes. Het oudste kind is even oud als Vince en hun ander zoontje 10 maanden oud. In eerste instantie dacht ik: wow wat hebben die mensen geluk. Hun jongste sliep op de schoot en het andere kind zat braaf op de stoel. Maar zoals in 80% van de gevallen blijven die kinderen geen engeltjes en na een uurtje worden ze het beu. Daar kennen wij alles van. De verveling slaat toe, ze willen vrij zijn en rondlopen en niet opeen geprakt zitten in een klein vliegtuig. Kinderen kunnen er niets aan doen. We kunnen ons enkel verplaatsen in die kleine monsters. Voor ons is het ook niet leuk om hier drie uur stil te zitten in dezelfde houding. Laat staan voor kleintjes.
En toen begon het… ik zag het aan de ouders… de kinderen begonnen lastig te worden en de ouders hun moed zakte in de schoenen. Pogingen om de kinderen rustig te houden mislukte in eerste instantie en duurde wel even. Gekibbel tussen de ouders, opmerkingen aan de kinderen en allerlei afleidingsmanoeuvres die we maar al te goed kennen. Paw Patrol, Bumba, Ipad, koekjes, drinken, rechtstaan, wiebelen… been there done that. Still doing that. Ze vonden het lastig voor de andere mensen, werden een beetje kwaad op hun kinderen en vonden het lastig voor anderen.
Wat me opviel? Het irriteerde me geen fuck. Echt waar… ik denk dat het voor de ouders erger was dan voor ons. Maar wij weten hoe het is. Hoe het is om ouder te zijn, om kinderen te hebben. Het zijn geen machines die we even kunnen afzetten. Het zijn mensjes van vlees en bloed met eigen gevoelens. Er waren weinig mensen die er last van hadden want ik keek rond Enkel het koppeltje naast ons, duidelijk nog geen kinderen, trokken soms ogen. Maar om dit vanop een afstandje te zien was een eye opener: dat het vaak de ouders zelf zijn die er meer problemen mee hebben dan anderen. Omdat we natuurlijk allemaal willen dat onze kinderen flink zijn. Maar zijn ze minder flink omdat ze het nog niet aankunnen om 3 uur stil te zitten? Zijn andere kinderen flinker dan anderen omdat die dat wél kunnen? Nee, ik denk dat niet. No way dat Vince en Lex dat zouden kunnen. Nog geen 10 minuten denk ik… en toch vind ik dat ik best flinke kinderen heb. Ze zitten alleen niet graag stil.
Het irriteerde me niets…maar ik kon ook alleen maar denken: blij dat we (voor een keer) niet in hun schoenen staan.
XOXO Nathalie
No Comments