Wat is dat toch met kinderen en hun crisissen?

Vince werd 4 en met die leeftijd kwam er ook een extra portie crisis bij heb ik de indruk. Hij lijkt wel op een rollercoaster van emoties te zitten en dat komt er maar weer eens bij. Niet fijn want soms is het moeilijk om gepast te reageren. Maar dit is ook weer een fase en het hoort bij het opvoeden.

Woedeaanvallen bij kleuters

Woedeaanvallen bij kleuters, iedereen maakt het mee denk ik. Vince is een gevoelig mannetje en daar horen dus ook wel eens woedeaanvallen bij. Vaak zijn dat opgekropte gevoelens. Ik heb er al vaak over gelezen en ik wéét dat het normaal is maar als je in zo’n situatie zit (en dan vooral met mensen om je heen) dan is het allemaal moeilijker dan hoe het in de boekjes beschreven staat. Want je moet proberen je geduld te bewaren maar je wil ook geen gezichtsverlies of je schaamt je en je wil dat het stopt. Dan reageer je misschien ook niet helemaal gepast. We hadden zo wel enkele momentjes vorige week in Landal met Vince. Met vier komt precies ook heel wat getier mee.

lees ook: etiquette voor kinderen

‘Ik wil, ik wil, ik wil, …’

Vince mag van ons zijn zinnen niet beginnen met ‘ik wil’ maar dat vergeet hij soms 😉 Hij denk vaak dat als hij genoeg ‘ik wil’ zegt dat hij het dan ook mag. Maar wij blijven dan ook (meestal) volhouden. En ja, ik heb gelezen en uitgetest. Ik vertel hem waarom hij iets niet mag of krijgt, geef hem andere keuzes of probeer hem te kalmeren maar soms werken zelfs die dingen niet. Vooral niet als hij plots die woedeaanval krijgt. Dan begint hij te krijsen en kan je hem niet tot rede brengen. Woedeaanvallen bij kleuters is blijkbaar heel normaal. Ik denk niet dat er kinderen zijn die nog nooit eens tegengesproken hebben. Of wel? Nou ja, de uitzonderingen bestaan altijd. Het heeft ook vaak te maken met karakter en aanleg enzo.

Zijn gedrag negeren

Het enige dat tot hiertoe werkt (als hij er echt even over gaat) is hem ofwel afzonderen (op een veilig plekje, zijn gekozen plekje) of zijn slecht gedrag te negeren. Want hoe meer mensen tegen hem bezig zijn, hoe harder hij begint. Hij kreeg in Landal even zo’n crisis en op een bepaald moment heb ik mijn ouders en vrienden gevraagd om hem te negeren. Nou ja, zijn gedrag. Ik ben met mijn rug naar hem gaan zitten en heb af en toe op een rustige manier een vraag gesteld. Hij heeft nog 5 minuten staan roepen in mijn oor maar zodra er niet op gereageerd werd nam het af. Zo plots als het was komen zo plots was zijn woede weg.

Maar zo makkelijk is het niet altijd

Toegegeven, zo makkelijk gaat het niet altijd hoor. In het zwembad was er nog een crisis. Hij had een waterspuitje en was er mee aan het spuiten. Eigenlijk was hij fijn aan het spelen maar de stralen kwamen vaak ook tegen andere kindjes en ik zag dat het de mensen begon te storen. Ik ben zelf heel gevoelig aan wat anderen denken en ik zou het zelf ook niet fijn vinden moest er een kindje heel de tijd tegen me spuiten, ook al is het per ongeluk of niet veel. Dus vroegen we hem om de stralen ergens anders heen te richten. Hij blééf maar verkeerd spuiten (en niet altijd expres hoor, maar hij kan het gewoon nog niet inschatten hoe ver die waterstraal komt) en ik zag de ogen van de mensen priemen. Ik geef toe, dan begin ik ook paranoia te worden en denk ik dat héél het zwembad kijkt terwijl dat waarschijnlijk helemaal niet waar is. Ik ben dat spuitje gaan afnemen. Eerst rustig maar hij wou het niet lossen. Uiteindelijk trok ik het uit zijn handen waardoor de crisis ontstond. Niet mijn beste move maar hij wou niet luisteren en ik was het beu.

En dan sta je daar met alle ogen op jou gericht

Oh man, ik schaamde me en ik was boos en verdrietig én ik voelde me schuldig. Het duurde een hele poos voor hij gekalmeerd was. Ik zag deze situatie van mijlenver aankomen en toch heb ik het niet kunnen voorkomen.

Ik trek het me wél aan

Mijn vriend zei dat ik me niets moest aantrekken van wat anderen denken maar dat doe ik dus wél. Dat doe ik heel mijn leven al. Ik hou gewoon ook graag rekening met anderen. Ik zou het zelf vervelend vinden moest er een kind iets doen en waarvan de ouders gewoon de andere kant opkijken. Misschien ben ik wel té extreem maar ja… we zullen een middenweg moeten vinden denk ik. Want er loop nog zo’n kleine deugniet rond die zijn kuren wel eens kan hebben…en woedeaanvallen bij kleuters en peuters is heel herkenbaar denk ik.

Al bij al hebben we toch flinke kinderen (die véél lachen)

Maar het hoort er gewoon bij… het ene kind heeft al eens wat meer crisissen dan anderen. Langs de andere kant hebben we evengoed kinderen die anderen helpen, spontaan kusjes en knuffels komen geven, met twee woorden spreken, lief zijn en wél luisteren als je hen een keuze geeft. Het is moeilijk, maar consequent zijn werpt zeker wel zijn vruchten af.

Moederschap is werken, hard werken, maar er komt iets moois van…

 

 

Hoe gaan jullie om met woedeaanvallen bij kleuters? 

XOXO Nathalie