Op het moment dat ik deze blog begon wisten nog niet zoveel mensen dat ik zwanger was. Het was ook best nog pril. Ik denk dat ik ongeveer 7 weken ver was. Ondertussen ben ik 14 weken zwanger en mag iedereen het weten. 

 

< Week 1 tot 7> Daar komt de streep…

Ik ontdekte dat ik zwanger was na de paasvakantie. Ik was eigenlijk net een maand gestopt met de pil en ik was vergeten op te schrijven wanneer mijn laatste menstruatie was. Ik had een beetje steken in mijn onderbuik de laatste tijd en enorme honger. Het vermoeden was er dus al wel. Na twee negatieve testen ging ik er vanuit dat ik niet zwanger was en dat die steken dus niets met zwangerschap te maken hadden. Maar toen ik een week later nog niet ongesteld was kocht ik terug een test en daar ging meteen een dikke streep staan. We waren best een beetje overdonderd. Ik had nog gedronken en helemaal niet gedacht dat we van de eerste keer zwanger gingen zijn.  Dat ga ik ook niet te vaak zeggen want ik kan me voorstellen dat mensen die er lang op moeten wachten dit liever niet lezen. Ik heb, toen ik zwanger was van Vince, ook een aantal mensen gehad die zich een beetje tegen me keerden omdat het zo snel was gegaan (3 maanden). Maar ja, eigenlijk zou iedereen het elkaar moeten gunnen, niet?

 

< Week 7> Geen kwaaltjes, wel pijntjes…

Maar goed, ik ben dus ongeveer 7 weken zwanger en ik heb geen kwaaltjes gehad. Enkel de laatste 2 dagen hevige pijn in mijn onderbuik en bovenbenen. Het lijken wel menstruatiepijnen en even had ik een beetje schrik dat het een miskraam ging zijn maar toen bedacht ik dat ik het ook een keer had tijdens de zwangerschap van Vince. Blijkbaar zijn dat spiertjes aan je baarmoeder die zich klaarmaken. Nou ja… niet leuk en zeker niet als je al een kind rondlopen hebt want dan moet je rusten en probeer dat maar eens met een peuter die aan je benen hangt en een man die gaan werken is.

Voorlopig gaat alles goed, maar ik ben nog steeds niet gerust omdat ik nog niet naar de gynaecologe ben geweest. Ik kan pas binnen een week gaan. Vroeger lukte niet. Het gaat de persoon zijn die Vince ter wereld heeft gezet. Ik wou graag mijn vorige vroedvrouw (die op het moment dat Vince geboren werd jammer genoeg op vakantie was) maar die kreeg ik maar niet aan de lijn. De gynea die ik nu heb is heel gekend en zit dus propvol…

 

< week 12> Hoera eindelijk 12 weken!

Eindelijk is het zover en kunnen we naar de gynaecoloog voor onderzoek en de nekplooimeting. We zagen een klein propje bewegen. Armpjes, beentjes, vingertjes en teentjes, alles erop en eraan. De nekplooimeting was ook positief dus kunnen we met een gerust hart naar huis wederkeren en een reeks leuke foto’s. Nu konden we het ook publiek maken. We kregen leuke reacties en dat deed natuurlijk goed. Het werd echter en echter…

 

De weegschaal gaat nuts!

Bij mijn vorige zwangerschap duurde het heel lang voor je iets zag. Men zegt dat het normaal is dat je het bij een tweede veel sneller ziet. Dat kan goed zijn maar voor mijn zelfbeeld is het iets minder. De wijzer van de weegschaal gaat pijlsnel de lucht in. Ik ben al meer dan 5 kilo aangekomen. Best al veel voor een minimensje van amper 5cm in de buik te hebben zitten. Ofwel was ik te mager voor de zwangerschap ofwel moet ik beginnen opletten zei de gynea. Laat me maar wat opletten… Ik ben misschien wel een beetje meer aan het eten en toen ik zwanger was van Vince zat ik midden in de voorbereidingen van het nieuwe korfbalseizoen en was ik fit en afgetraind. Nu lig ik al 2 jaar stil op sportief gebied. Zou het dat kunnen zijn?

 

Hongerrrrrr

Reden nummer twee van mijn gewichtstoename zal ongetwijfeld de aanhoudende honger zijn die ik tussen week 6 en 10 had. Man, dat was niet te houden. Ik had een constante honger. Ik moest en zou eten of ik kon wel iemand iets aandoen. Nu is het gelukkig minder en is mijn hongergevoel terug normaal. Oef… Maar de kilo’s zijn er al aan. Grrr.

 

<  Hier kan je de blog teruglezen over de bekendmaking van onze zwangerschap  >

 

 

XOXO Nathalie